Zasłona czasu - Rozdział 8

I kolejna odsłona historii Mary i Jacquesa :)

- Czyż nie są cudowne? – zapiszczała podekscytowana Elisabeth, obracając się wokół własnej osi.

     Całe popołudnie spędziły w sypialni młodszej z sióstr, przymierzając swoje balowe suknie. Stały naprzeciw ogromnego kryształowego lustra, które wniesiono na górę z pokoju dziennego. Było tak ciężkie, że lokaj musiał wziąć do pomocy stajennego i parobka, a i w trójkę ledwo dali radę.

     Mary z zachwytem przyglądała się lśniącej, gładkiej tafli, zamkniętej ze wszystkich stron okazałą drewnianą ramą, pokrytą bogatymi płaskorzeźbami przedstawiającymi pędy winorośli. Zdobienie było dopracowane tak, że niektóre skręcone wąsy zachodziły na srebrzystą powierzchnię, stwarzając wrażenie, jakby zwierciadło zanurzało się w gąszczu poplątanych gałązek i drobnych gwiaździstych liści. Patrząc na ten przepych, przypomniała sobie starą, podniszczoną toaletkę w niewielkim, ciemnym pomieszczeniu. Zacisnęła zęby i głośno przełknęła, czując jak łzy zaczynają jej napływać do oczu.

- Ależ ty się wcale nie cie… - Elisabeth przerwała w połowie słowa, widząc wyraz twarzy siostry. Podeszła do niej. – Mary-Ann? – zapytała, łapiąc ją za rękę.

     Ta potrząsnęła tylko głową i odwróciła się plecami. Ramiona zaczęły jej drżeć, a łzy nieposłusznie spływały po policzkach.

- Mary-Ann, kochanie… - wyszeptała z czułością dziewczyna. Nie wiedziała, co się dzieje. Siostra miała prawo obawiać się dzisiejszego balu, z pewnością rozniosła się już plotka o jej wypadku i jego niefortunnych skutkach. Jednak, żeby do tego stopnia… Nie pojmowała tego, lecz wiedziała, że musi jakoś uspokoić roztrzęsioną kobietę.

- Nie martw się – powiedziała, starając się nadać swojemu głosowi kojące brzmienie. Objęła ją od tyłu i przytuliła policzek do drżącego ramienia. – Dasz sobie radę.

     Mary opuściła powieki, usiłując w ten sposób powstrzymać potok słonych kropli wypływających z jej oczu.

- No już, uspokój się – mówiła do niej siostra. – Bo będziesz miała wieczorem podpuchnięte oczy, a wtedy żaden kawaler nie będzie chciał z tobą zatańczyć – dodała półżartem.

     Zatańczyć? Na to słowo zesztywniała. Absolutnie nie przyszło jej do głowy, że będzie musiała tańczyć… No właśnie, co…? Walca…? To jedyny taniec, jaki jej przyszedł do głowy, a z pewnością w tej epoce są jeszcze inne, których nazw nawet nie potrafiła sobie wyobrazić.

     Odwróciła się twarzą do stojącej za nią dziewczyny i spojrzała przerażonymi oczami.

- O… o… - Elisabeth zdała sobie sprawę, co tak przeraziło Mary-Ann. – Chyba o czymś zapomniałyśmy…

- Żebyś wiedziała. – Mary zaczęła nerwowo krążyć po pokoju. – Nie mogę iść na ten bal.

- Ależ oczywiście, że możesz. – Blondynka próbowała nadążyć za nią oczami. – I powinnaś.

- Żartujesz sobie ze mnie? – Mary spojrzała na nią z wyrzutem. – Nie umiem… Nie pamiętam – poprawiła się szybko – tych tańców. Ja… - szukała właściwych słów – nawet nie potrafię ich nazwać. – Rozłożyła bezradnie ręce.

- Nie musisz znać ich nazw, a kroki i figury sobie przypomnisz – zapewniała siostra. – I proszę, przestań tak biegać po pokoju, w głowie mi się od tego kręci.

     Mary podeszła do łóżka i spróbowała na nim usiąść. Przymierzała się trzy razy, aż wreszcie dała za wygraną.

- Aaaa…! – krzyknęła, pozwalając emocjom przejąć nad sobą kontrolę. – Jak w ogóle można w tym siadać? – Wskazała na obficie udrapowany i uniesiony do góry tył sukni. – Czy przez cały ten bal będziemy stać?

- Nie – Elisabeth zachichotała. – Uspokój się, bo zaraz się tu zbiegnie cała służba. Mam nadzieję, że w ogrodzie nie było słychać twojego krzyku. – Tu spojrzała na nią znacząco. – Mama nie byłaby zadowolona.

- Oh, daj już spokój z tą mamą. – Mary wywróciła oczami, wywołując tym głośny śmiech drugiej kobiety.

- Widzę, że dochodzisz wreszcie do siebie – powiedziała Elisabeth, gdy jej oddech się uspokoił.

- Co masz na myśli?

- Po prostu zachowujesz się tak jak przed wypadkiem – wzruszyła ramionami.

     Ciekawe, pomyślała Mary. Ta kobieta, w której postać się wcieliła zdaje się być do niej bardzo podobna. Czyżby… Nie… pokręciła z niedowierzaniem głową, to niemożliwe.

- O czym myślisz? – Siostra bacznie ją obserwowała.

- O niczym takim – Postanowiła wrócić do poprzedniego tematu. – No to powiedz mi, moja droga… – celowo przeciągnęła ostatnie słowa. - Jak w tym czymś się siada?

- Bokiem i najlepiej na… - Przerwała. – Zaczekaj chwilkę. – I pobiegła do gotowalni. Po kilku sekundach wróciła, niosąc niewielki taboret. Postawiła go przed Mary i zgrabnie na nim spoczęła.

- Et voilla… - powiedziała zadowolona z siebie.

- Sugerujesz, że na balu u Lady Arkendale wszyscy goście będą siedzieć na stołkach? Poza tym… - Parsknęła śmiechem, nie mogąc dokończyć zdania.

- Co cię tak rozbawiło? – spytała Elisabeth, zadzierając dumnie głowę do góry, choć w jej oczach tańczyły radosne chochliki.

- To wygląda… groteskowo. – Mary wskazała ręką na wielki bąbel, jaki utworzyła spódnica przy biodrze siostry. – Co to właściwie jest?

- Ach… - Blondynka spojrzała na swój lewy bok i również zaczęła się śmiać. – To jest tiurniura.

- To rusztowanie, które mam przyczepione nad pośladkami?

- Mary-Ann – skarciła ją siostra. – Nie mówi się takich rzeczy.

- Jakich? – Mary nie wiedziała, o co jej chodzi.

- No wiesz… - Elisabeth zaczęła się jąkać, przybierając równocześnie na twarzy kolor dojrzałych czereśni.

- Chodzi ci o „pośladki”?

- Mary-Ann…!

- Cóż złego jest w tym słowie? – Kobieta obstawała przy swoim.

- Noo… nie używa się takich wyrazów.

     Co za pruderyjne społeczeństwo, pomyślała Mary. Ciekawe, co by zrobiła jej siostra, gdyby powiedziała „biust” albo „penis”. Strasznie ją korciło, żeby to sprawdzić, ale powstrzymała się. Musi się opanować, dostosować do tego świata, jeśli chce właściwie odgrywać swoją rolę.

- Niech ci będzie. – Mary machnęła ręką. – Naucz mnie lepiej, jak w tej…

- Tiurniurze  - podpowiedziała Elisabeth.

- …tiurniurze się siada.

     Dziewczyna odstąpiła Mary stołek, a ta spróbowała powtórzyć wdzięczny siad siostry.

- To nie jest wygodna pozycja. – Westchnęła, gdy już spoczęła na twardym siedzisku. – Cały czas większością ciężaru ciała obciążam nogę. Tak powinno być?

- Dokładnie tak. – Uśmiechnęła się Elisabeth.

- To ja już wolę stać. – Mary podniosła się i zrobiła dwa wymachy lewej nogi, żeby rozluźnić napięte mięśnie. To gorsze niż pilates, pomyślała.

- Można się przyzwyczaić. – Puściła jej perskie oko. – Gorzej jest z krzesłami i fotelami.

     Mary spojrzała na nią zdziwiona.

- Nie sądziłaś chyba, że do posiłku w Cornell House goście zasiądą na taboretach. – Zachichotała, widząc jak Mary z przerażeniem spogląda na ustawiony nieopodal okna niewielki fotel, a zaraz potem na tył swojej sukni. – Mary-Ann, przecież przed chwilą nawet ciebie zdegustowała taka perspektywa.

- W tym momencie jestem za tym, żeby kolację podano na stojąco.

- Chciałabyś…

- A żebyś wiedziała – odpowiedziała Mary, a w duchu dodała: Nawet nie zdajesz sobie sprawy, droga siostrzyczko.

***

     Słońce zaczynało chować się za horyzontem, gdy powóz zatrzymał się u podnóża  kamiennych schodów wiodących do kolumnowego portyku. Cała budowla swoim wyglądem przypominała o tym, iż pamięta czasy minionej epoki. Rozłożysta, wzniesiona na planie prostokąta, sprawiała wrażenie wiekowego zasiedzenia na tym terenie, a jednak czas zdawał się obchodzić z nią łaskawie. Proste linie fasady frontowej zostały wzbogacone przez dekorowane płaskorzeźbami pilastry, które gustownie eksponowały wejście do pałacu. Jasna elewacja budynku zdawała się połyskiwać złotem w blasku kładących się coraz niżej promieni. Takie miejsce bez wątpliwości zasługuje na to, żeby być siedzibą szlacheckiego rodu, pomyślał Jacques, wysiadając z powozu.

- To miejsce jest niesamowite – powiedział zafascynowany widokiem.

- Niewątpliwie ma swój urok – odpowiedział Sam, stając przy towarzyszu.

- Byłeś tu już wcześniej? – brunet zapytał cicho.

- Znałem starego lorda Arkendale, teścia obecnej lady – odpowiedział tak, żeby nikt poza przyjacielem go nie usłyszał. Rozejrzał się dookoła i musiał przyznać, że kolejni właściciele równie dobrze dbali o posiadłość. Mimo iż minęło wiele lat od jego ostatniej wizyty, wygląd budynku niewiele się zmienił.

- Przywykłeś do takich widoków? – bardziej stwierdził, niż zapytał Jacques.

     Sam wzruszył ramionami. W swoim życiu widział tak dużo, że niewiele rzeczy mogłoby wywrzeć na nim wrażenie.

- Chodźmy do środka, bo nasze spóźnienie przekroczy granicę dobrego wychowania – powiedział i zaczął wspinać się ku wejściu.

     Jacques podążył za nim, wygładzając szeroki kołnierz czarnego aksamitnego fraka. Zatrzymali się dopiero w progu sali balowej, gdy lokaj zaanonsował ich przybycie.

- Drogi panie Vaghun, jakże to miło, że raczył pan przyjąć moje zaproszenie. – Podeszła do nich starsza dama w połyskliwej, granatowo-złotej sukni.

- Lady Arkendale. – Sam skłonił się zgodnie z obowiązującymi zasadami etykiety, po czym ujął dłoń kobiety i złożył na niej delikatny pocałunek. – Jestem zaszczycony pani zaproszeniem, ja, który jestem tu obcy. Żywię nadzieję, że dane mi będzie się odwdzięczyć za okazaną gościnność. Pani pozwoli – spojrzał na Jacquesa - że przedstawię jej mojego oddanego przyjaciela, Jacquesa Sedaine’a.

- Milady. – Jacques z galanterią się pochylił i delikatnie ujął dłoń kobiety, by musnąć ją ustami. – Jestem zaszczycony.

     Miranda Arkendale z wypiekami na twarzy zatrzepotała rzęsami i ukryła rumieniec za ażurowym, pozłacanym wachlarzem. Każdy z nowo przybyłych dżentelmenów w pojedynkę był porażająco przystojny i czarujący, ale razem sprawiali wrażenie drapieżników otaczających swoją ofiarę, która niczego nie pragnęła prócz bycia pochwyconą.

- Panie Sedaine. – Kiwnęła dystyngowanie głową, próbując uspokoić trzepocące serce. – Mam nadzieję, że panowie będą się dobrze bawić – zwróciła się do obydwu. – Ale teraz proszę mi wybaczyć, obowiązki gospodyni wzywają.

- Ależ oczywiście, milady – Sam postąpił krok do tyłu, aby ułatwić kobiecie przejście.

     O Najświętsza Panienko, westchnęła w myślach lady, pośpiesznie się oddalając. Przecież ja mam sześćdziesiąt siedem lat, pokręciła z niedowierzaniem głową, zdumiona własną reakcją.

     Mężczyźni weszli do środka i zaczęli się rozglądać wśród przybyłych licznie gości. Towarzystwo było jak na prowincję wyśmienite. Damy w eleganckich toaletach mieniły się bogatą paletą barw, a lśniąca biżuteria,  powpinana także w wymyślne fryzury, rozjaśniała ich twarze odbitym światłem setek świec, umieszczonych w kryształowych żyrandolach i kandelabrach. Dżentelmeni różnego wieku i postury, jednakże wszyscy w perfekcyjnie skrojonych, wyjściowych frakach, z fantazyjnie zawiązanymi halsztukami, dotrzymywali damom towarzystwa i zabawiali je konwersacją.

     Wypełniający wnętrze gwar śmiechu i rozmów sprawił, że przybycie mężczyzn nie zwróciło szczególnej uwagi towarzystwa, ku wyraźnej uldze Sama i Jacquesa. Żaden z nich nie lubił zbytniego zamieszania wokół swojej osoby, a to, niestety, przytrafiało się im nader często, nie tylko z powodu sposobu życia, jakie wiedli, ale także samej aparycji. Przyjaciele postanowili dyskretnie wmieszać się w tłum i pozwolić wieczorowi rozwijać się własnym tokiem.

     Jednakże ich przybycie zostało dostrzeżone przez parę bystrych niebieskich oczu. Kobieta ścisnęła ramię towarzyszącego jej mężczyzny, po czym  oboje udali się we wskazanym przez nią kierunku.

- Pani Huxford – powiedział Sam i skłonił się, widząc podchodzącą do nich parę.

- Panie Vaghun. – Adelajda skinęła głową. – Jakże miło pana znowu widzieć. Proszę poznać mojego męża. – Wskazała na mężczyznę obok.

- Artur Huxford. – Ten z uśmiechem wyciągnął rękę.

- Samuel Vaghun. – Młodszy mężczyzna odwzajemnił gest.

- Bardzo się, cieszę, że pana w końcu poznałem, Vaghun. – Artur mocno uścisnął męską dłoń. – Mam okazję osobiście podziękować za pomoc okazaną mojej córce.

- Ależ nie ma za co. – Sam potrząsnął głową. – Na moim miejscu każdy postąpiłby tak samo. Mam nadzieję, że panna Huxford czuje się lepiej. – Spojrzał na kobietę, która z zaciekawieniem przyglądała się jego kompanowi.

- Ach, proszę wybaczyć. – wskazał na drugiego młodego dżentelmena. – To jest mój przyjaciel, Jacques Sedaine.

- Panie Sedaine. – Artur skinął głową.

- Panie Huxford. – brunet uczynił to samo. – Pani Huxfor.d – skłonił się przed damą.

- Córka czuje się dobrze, dziękuję. – Mężczyzna wrócił do przerwanej rozmowy. – Jest tu dzisiaj. – Zaczął się rozglądać. – Z pewnością sama panu podziękuje.

- Miło mi to słyszeć. – Sam uśmiechnął się chytrze, co nie uszło uwadze Jacquesa. – Taki wypadek mógł mieć poważne konsekwencje.

- Prawda – zgodził się Huxford. – Byłem tak wzburzony, że początkowo chciałem zastrzelić klacz, ale żona mi to odradziła.

- I słusznie – wtrącił się Jacques. – Czasami i najspokojniejsze zwierzę coś poruszy.

- Mój przyjaciel coś o tym wie – uzupełnił jego wypowiedź blondyn. – Nie dalej jak dwa dni temu również spadł z konia.

- Zdarza się najlepszym jeźdźcom. – Sedaine posłał Samowi mordercze spojrzenie. – Z resztą zauważyłem, że ostatnio zwierzęta zdają się być lekko podenerwowane, jakby spłoszone.

- To fakt – poparł go Artur. – Ogier mojego rządcy również niedawno poniósł. – Zwrócił się do żony. - Biedny Pierce cudem utrzymał się w siodle.

     Ta tylko pokręciła z niepokojem głową, nie chcąc się wtrącać do rozmowy mężczyzn.

- To dziwne – powiedział Sam.

- I niepokojące – dodał Jacques jakby do siebie.

- Odrzućmy dzisiaj te ponure myśli, panowie. – Huxford postanowił zmienić temat. – Mamy bal i z niego korzystajmy. Na troski jutro przyjdzie pora.

- Święte słowa – zgodził się blondyn. – Szkoda zmarnować taki uroczy wieczór – dodał, przesuwając spojrzenie po sali.

- A więc życzymy panom udanej zabawy. – Starszy mężczyzna skinął głową i poprowadził żonę w kierunku stojącej nieopodal pary w średnim wieku.

- Wzajemnie, panie Huxford – powiedzieli niemal jednocześnie do oddalającego się małżeństwa.

- No to co, przyjacielu… - Jacques szturchnął kompana łokciem. – Polowanie czas zacząć.

- Każdy szuka damy swego serca? – Sam mrugnął do niego.

- Sprawdźmy, czy takowa się tu znajdzie.

     Mężczyźni weszli pomiędzy gości, rozdając na prawo i lewo wyważone uśmiechy i grzeczne powitania.