Zasłona czasu - Rozdział 4

Półwysep Gover, Walia, 1842r.

       Pierwszym, co dotarło do jej podświadomości, był śpiew ptaków. Poza nieśmiałym ćwierkaniem otaczała ją całkowita cisza, która działała jak lekarstwo na wycieńczoną duszę, a jednocześnie napawała lękiem.

     Nie poruszyła się, leżała na wznak z zamkniętymi oczami. Pozwoliła wspomnieniom przywrócić ostatnie wydarzenia, napad, ból, a potem… już nic. Nie podobała jej się otaczająca ją błogość, przecież powinna słyszeć buczenie, czy piszczenie jakiejś szpitalnej aparatury. Z korytarza powinny dochodzić głosy i kroki personelu. W żadnym szpitalu nie jest aż tak cicho, chyba że… Nie… nie mogła umrzeć… To jeszcze nie była jej pora, wszystko miała przed sobą, przyszłość - nieważne, że nieznaną - ale czekało ją życie, które sama mogła kształtować. To musiała być pomyłka, ktoś popełnił straszliwy błąd…

- Nie! – Zerwała się z krzykiem.

     Siedziała, dysząc ciężko z otwartymi z przerażenia oczami. Wstrzymała na chwilę powietrze, żeby po paru sekundach wypuścić je powoli. Opuściła powieki i wzięła głęboki wdech. To był tylko sen. Dzięki Bogu, pomyślała i, rozkoszując się ogarniającą ją radością, opadła na plecy. Przeciągnęła się leniwie, czując jak jej ciało zapada się w miękkie posłanie. Przesunęła ramionami tak jakby chciała zrobić orła na śniegu i… zesztywniała. Coś było nie tak. Jej łóżko było o wiele twardsze i z całą pewnością nie takie duże. Zaczęła po omacku badać rękami pościel. Po samym dotyku nie potrafiła rozpoznać, co to był za materiał, ale miała pewność, że nie jest to jej bawełniana poszwa, coś jak jedwab ale grubszy i milszy w zetknięciu z wrażliwą skórą.

     Otworzyła oczy i zobaczyła nad sobą łososiowy baldachim. Była tak zdezorientowana, że nie zrobiła nic, tylko wpatrywała się w delikatny kolor. Po chwili usiadła, zamrugała energicznie powiekami i rozejrzała się dookoła.

     Wnętrze, które ją otaczało, było jej zupełnie obce i okropnie… słodkie. To było pierwsze określenie, jakie jej się nasunęło, żeby opisać pomieszczenie. Duży, około dwudziestometrowy pokój miał całe ściany pokryte kremową boazerią. Jedynymi miejscami wolnymi od tych jasnych paneli były dwa ogromne okna na ścianie po lewo, częściowo zasłonięte ciężkimi kotarami w kolorze baldachimu i mieszczące się na ścianie naprzeciwko nich wielkie, białe dwuskrzydłowe drzwi. Na podłodze z jasnobrązowych desek leżał owalny łososiowy dywan stanowiący jakby centralny punkt pokoju. Łoże, na którym się znajdowała, zasłane było białą pościelą, a obłe słupy podtrzymujące baldachim miały kolor desek podłogowych.

     Spojrzała na swoją prawą dłoń i tuż nad nadgarstkiem zobaczyła mankiet rękawa, oczywiście w kolorze łososiowym. Wstrzymała oddech i przełknęła. Przebiegła wzrokiem wzdłuż ramienia uświadamiając sobie, że to, co miała na sobie, było kolorystycznie dobrane do wystroju pokoju.

- Co jest…? – mruknęła i zrzuciła z siebie kołdrę.

- O Boże… - Jęknęła, widząc, że jest ubrana w prostą, żeby nie powiedzieć workowatą, bawełnianą koszulę sięgającą samych kostek. Zerwała się i wyskoczyła z łóżka jak poparzona.

     Wtem otworzyły się drzwi. Do środka wbiegła dziewczyna w białym odzieniu i bawełnianym czepku na głowie w tym samym kolorze.

- Mary-Ann, co się stało? – wystraszona podbiegła do niej i złapała za ramiona.

 Mary patrzyła na nią, nie mogąc nic powiedzieć, ani wyrwać się z uścisku delikatnych dłoni.

- Mary-Ann…? – Dziewczyna przyglądała się jej z troską. Uniosła jedną rękę i odgarnęła z pokrytego potem czoła kobiety pasmo ciemnych włosów.

      Mary, nie wiedząc czemu, pozwoliła na to, a sam gest wydał jej się dziwnie miły, uspokajający. W odrętwieniu dała się poprowadzić do łóżka i posadzić.

- Och, jak ja się cieszę, że się obudziłaś. – Nieznajoma się zaśmiała i mocno uściskała Mary, po czym odsunęła się i spoważniała. – Odpowiedz coś – poprosiła na powrót zmartwiona.

- Ja… - Mary zdołała jedynie wydukać.

- Tak bardzo się martwiliśmy. – Na twarzy dziewczyny ponownie zagościł uśmiech.

     Co jest grane?! W głowie zdezorientowanej kobiety rozbrzmiewało nieme pytanie. Kim jest ta dziewczyna? Kim jest Mary-Ann?

- Spałaś ponad dwa dni. – Tamta zdawała się nie zwracać uwagi na jej reakcję, a raczej jej brak i gadała jak nakręcona. – Ten upadek musiał być bardzo pechowy. Ivory uciekła i Tobiasowi udało się ją złapać dopiero wieczorem. Papa chciał ją od razu zastrzelić, ale mama mu nie pozwoliła… Ach, mama i papa… - zaperzyła się. – Jakże oni się ucieszą, kiedy się dowiedzą…

- Elisabeth. – Dziewczynie przerwał kobiecy głos. – Daj siostrze odpocząć, na pierwszy rzut oka widać, że nie doszła jeszcze do siebie. – Stojąca w progu postać zlustrowała ją od stóp do głów. – I na Boga, idź się ubrać. Nie przystoi pannie tak biegać po domu w samej koszuli nocnej.

- Tak jest, mamo. – Ta wstała, dygnęła, po czym szybciutko wymknęła się z pokoju.

     Ubrana w długą brązową suknię kobieta spokojnym krokiem weszła do środka, zamknęła za sobą drzwi i zbliżyła się do Mary.

- Jak się czujesz? – spytała, siadając obok niej. – Jesteś rozpalona – stwierdziła, dotykając wierzchem dłoni jej czoła.

- Ja… co…? – Co mogła odpowiedzieć? Nie miała pojęcia, co się dzieje, gdzie jest, ani kim są te kobiety. Była przerażona, spanikowana… nic nie rozumiała. Obie zdawały się ją znać, tylko inaczej ją nazywały.

- Może powinnaś się jeszcze położyć – zaproponowała kobieta i pchnęła delikatnie Mary, aby opadła na poduszki. – Odpocznij. – Pochyliła się i pocałowała ją w czoło. – Przyślę do ciebie Joan z lekkim śniadaniem i wezwę doktora Ferringa. – Przykryła odrętwiałą kobietę kołdrą, poklepała delikatnie po dłoni i wyszła.

     Co się dzieje?! Mary wołała w środku. Czy to sen? Czy ja nadal śnię? Zamknęła oczy i z całej siły uderzyła się w twarz. Bolało… ale to musiał być sen. Ta kobieta miała rację, powinna odpocząć. Musi się wyspać, a gdy się obudzi, wszystko będzie po staremu, ocknie się na swoim twardym łóżku, w swoim mieszkaniu.

***      

- Przyznaj, że przyjazd tutaj był dobrym pomysłem – powiedział mężczyzna, rozsiadając się w fotelu.

- Aha… - odpowiedział drugi. – Pomijając fakt, że byliśmy do tego zmuszeni – dodał cynicznie.

     Obaj siedzieli w bogato urządzonym gabinecie. Z całego domu ten pokój odpowiadał im najbardziej. Jego stosunkowo niewielki rozmiar i lokalizacja zapewniały prywatność, jakiej potrzebowali.

- Kto mógł przypuszczać, że w Rzymie natkniemy się na tego bufona, Fryderyka. – Wymawiając imię, Sam zrobił minę jakby hamował odruch wymiotny.

-Hehe… - Jacques zaśmiał się i odwrócił od okna. Spojrzał na przyjaciela. – Widziałeś wyraz jego twarzy, jak nas zobaczył? Ten widok był wart ucieczki z Włoch.

- Z całą pewnością – poparł go kompan. – W sekundzie osiwiała mu ta resztka włosów, która została na jego łysiejącej głowie. My, dokładnie tacy sami jak trzydzieści lat temu, a on powykręcany staruszek.

- A tu chyba nie będzie tak źle. – Brunet odchylił firankę i spojrzał przez szybę na pogrążony we mgle ogród. – Tylko ta pogoda… - mruknął jakby do siebie.

- Przestawimy się jakoś, a odległość była wystarczająca.

- Jasne. – Jacques podszedł do masywnego hebanowego biurka. – Poza tym pobyt tutaj, mimo iż z dala od Londyńskiego zgiełku, zapowiada się interesująco, już pierwszego dnia po przyjeździe do Fallen Hills uratowałeś niewiastę.

- Gdybyś tamtego dnia wybrał się ze mną na przejażdżkę, miałbyś w tym swój udział.

- To twoja posiadłość przyjacielu i nie moim obowiązkiem było dokonanie przeglądu należących do niej ziemi. – Wzruszył ramionami.

- Leń – Sam skwitował krótko.

- Hmm… mieliśmy za sobą całonocną podróż i zdajesz się zapominać, iż zmęczenie  znacznie bardziej doskwiera mi niż tobie.

- Racja. – Blondyn kiwnął głową potakująco. – Jednak miałbyś na swym koncie dobry uczynek i… - zawiesił znacząco głos. – Chciałbym napomknąć, że owa dama była niezwykle urodziwa.

- Tak, tak… wspominałeś o tym. Nie wątpię, że jeszcze będę miał okazję ją poznać.

- Na pewno. – Sam uśmiechnął się. – Za kilka dni lady Arkendale wydaje bal, na który mamy zaproszenie. Myślę, że panna Huxford również tam będzie.

- Panna Huxford? – Jacques podkreślił słowo „panna”. – Nie uważasz, że to dość dziwne, żeby młoda dama odbywała samotne konne wycieczki?

- Zaiste, przyjacielu – zgodził się z nim towarzysz. – Ale nie zapominajmy, że jesteśmy na wsi. Tutaj nieco inaczej traktuje się konwenanse tak sztywno utrzymywane w Londynie.

- Londyn i konwenanse – prychnął Sedaine. – Co za farsa..

- Jednakże wszystko z zachowaniem właściwych pozorów – przypomniał Sam.

- Jakżeby inaczej. – Jacques machnął ręką. – Dlatego wolę Włochów niż sztywnych Brytyjczyków, którzy zdają się lada chwila udusić w swoich nakrochmalonych kołnierzykach.

- Spokojnie. Jak mówiłem, na wsi to wygląda z goła inaczej.

- Mam nadzieję…

***  

     Słońce wysoko wisiało na nieboskłonie, jednak mimo letniej pory i zbliżającego się południa na dworze było szaro i wilgotno. Niewielkie ilości porannego światła wpadały poprzez ogromne okna do bawialni, gdzie Adelajda Huxford wraz z mężem piła herbatę.

- Martwię się o nią, Arturze – powiedziała, odstawiając filiżankę na niewielki, mahoniowy stoliczek.

- Spokojnie, moja droga. – Mężczyzna położył dłoń na drżących palcach kobiety i delikatnie je uścisnął. – Zaczekajmy na przyjazd doktora Ferringa.

- Masz rację, mężu, ale… - Ciężko westchnęła. – To jest silniejsze ode mnie. – Podniosła leżącą na kolanach białą chusteczkę i przyłożyła do kącików oczu. Spojrzała ponownie na mężczyznę i powiedziała. – Gdy zobaczyłam tego mężczyznę, wnoszącego ją do domu... – przełknęła. – Obawiałam się najgorszego.

- Przeklęty koń – fuknął Huxford. – Powinnaś była pozwolić mi go zabić – mówił do żony.

- Ivory to jej klacz – odpowiedziała. – Nawet nie chcę myśleć jak zareagowałby Mary-Ann na wieść, że ją zastrzeliłeś.

- Tak – sapnął. – Mary-Ann i jej humory. To przez nie i ciągłe przeciwstawienie się obyczajom zawdzięcza  swoje staropanieństwo.

- Nie mów tak – poprosiła Adelajda.

- Ale taka jest prawda. Nie ma szans, żeby w wieku dwudziestu sześciu lat znalazła męża… chyba że jakiś postarzały wdowiec będzie chciał umilić sobie ostatnie lata towarzystwem młodej kobiety.

- Okrutną przyszłość jej wróżysz. – Pani Huxford spojrzała z wyrzutem na męża.

- Niczego nie wróżę. – Artur Huxford wstał i zaczął nerwowo krążyć po pokoju. – Jednak nie ma wielu możliwości, zostaje jej to, albo posada damy do towarzystwa u jakieś starszej lady.

Żona z niepokojem śledziła jego każdy krok.

- Myślisz, że będzie to miało jakiś wpływ na przyszłość dla Elisabeth? – zapytała.

- Nie sądzę. – Zatrzymał się. – Mam nadzieję, że nie. Poza tym czemu mnie o to pytasz? To wasza kobieca dziedzina, zadbać o jej pierwszy sezon. – Zaśmiał się cicho. – Jestem pewien, że ciotka Alberta wszystko obmyśliła.

- W przypadku Mary-Ann to się na nic nie zdało – przypomniała.

- Elisabeth jest inna.

- Tak, dzięki Bogu nie wrodziła się w starszą siostrę.

- Za to jest bardzo podobna. – Podszedł do kobiety i ujął jej dłonie. – Do swojej pięknej i roztropnej matki. – Ucałował obie po kolei.

- Dziękuję. – Uśmiechnęła się nieco zarumieniona.

- A teraz wybacz. – Wyprostował się i odsunął. – Mam umówione spotkanie z Baxterem Fullertonem. – Skłonił się. – Miłego dnia moja droga.

- Tobie również.

     Po jego wyjściu dolała sobie herbaty z małego imbryka stojącego na stoliku obok. Dopiero co uzyskany pogodny nastrój opuścił jej serce, a zmartwienie pogłębiło zmarszczki na jej czterdziestosześcioletniej twarzy.

     Z zadumy wyrwało ją pukanie do drzwi.

- Tak…

- Przybył doktor Ferring. – W progu ukazał się lokaj.

- Dziękuję, Lambercie.

     Mężczyzna się skłonił i zniknął w ciemnym korytarzu. Adelajda wstała, wygładziła dół sukni, po czym poszła przywitać lekarza.

 ***

     Nawet nie zauważyła, kiedy usnęła. Uświadomiła to sobie dopiero, gdy zdyszana otworzyła oczy. Znów była w tym dziwnym miejscu, zupełnie jakby wszystko było na odwrót, rzeczywistość była snem, a sen jawą.

     Rozejrzała się i spostrzegła na nocnym stoliku tacę, na której stał niewielki dzbanek, filiżanka, talerzyk z bułką i jakieś powidła. Zdziwiła się, gdy poczuła głód. Chyba nie powinno tak być, pomyślała. Przecież w snach nie czuje się głodu, prawda? Nie potrafiła sobie sama odpowiedzieć na to pytanie, lecz wiedziała, że to, co ją otacza, nie może być realne. Może to wynik post traumatycznego szoku, albo wstrząśnienia mózgu… Oberwała i to zdrowo… Może leży nieprzytomna na szpitalnym łóżku, a jej umysł zafundował sobie jakąś niezrozumiałą wędrówkę…

     Nagle ją olśniło… Śpiączka. Tak, to musi być to. Zapadła w śpiączkę i dlatego jest uwięziona w tym niewiarygodnie rzeczywistym śnie. Jednak chwilowy zapał, spowodowany rozwiązaniem zagadki, ulotnił się, gdy uświadomiła sobie, co to oznacza. Może się już nigdy nie obudzić. To byłoby straszne, na zawsze utknąć między życiem a śmiercią. Nie chciała tego, wolałaby umrzeć.

     Usłyszała cichy szczęk klamki. Spojrzała na drzwi i zobaczyła tą samą kobietę, która była u niej wcześniej, a za nią jakiegoś starszego jegomościa.

- Nie śpisz – powiedziała, wchodząc. – To dobrze, przyjechał doktor Ferring.

- Dzień dobry, panno Mary-Ann – przywitał się mężczyzna i podszedł do łóżka. – Cieszę się, widząc panienkę w lepszym zdrowiu.

     Mary popatrzyła na niego wytrzeszczonymi oczami. Dlaczego on się tak do niej zwracał? Co za panienka? Zwróciła uwagę na jego ubiór. Ciemnobrązowy surdut, który miał na sobie nie był pierwszej nowości, jednak widziała, że został wykonany z dobrych tkanin i miał służyć właścicielowi przez długi czas. Schludnie zawiązany biały, niewielki fular świadczył, że lekarz cenił sobie skromność i prostą elegancję. Ale najważniejsze było to, że ten strój z pewnością nie pochodził z dwudziestego pierwszego wieku.

- Zobaczmy, jak pracuje twoje serce, dziecko – powiedział, jedną ręką wyczuwając puls na kobiecym nadgarstku, a drugą wyjmując niewielki zegarek ze specjalnie dla niego przeznaczonej kieszonki surduta.

     No, już lepiej, pomyślała. Wolała, by zwracano się do niej per dziecko, niż panienko. Tym bardziej, że mężczyzna wyglądał na jakieś pięćdziesiąt, sześćdziesiąt lat

- Tętno mocne, miarowe – powiedział, spoglądając na stojącą nieopodal kobietę. – Wszystko będzie dobrze.

     W pokoju rozległo się głośne westchnienie. Mary spojrzała w jego kierunku i zobaczyła, że nieznajoma przykłada dłoń do piersi i coś szepcze przymykając oczy.

- Nie należy tak straszyć bliskich. – Mężczyzna zwrócił się do Mary. – Twoja rodzicielka nieomal rozchorowała się z niepokoju.

     Mary spojrzała na doktora, po czym wróciła spojrzeniem do kobiety. Rodzicielka…? Matka…??

- Słucham…? – spytała zachrypniętym głosem.

- Powiedziałem, że matka panienki bardzo się o nią martwiła – odpowiedział Ferring, przyglądając się uważnie pacjentce.

- Matka…? – do Mary powoli docierały kolejne informacje. Matka, siostra, ten dom… Czy w swoim majaku ma jakieś inne, równoległe życie? – Gdzie ja jestem? – Zdołała z siebie wydusić.

- Jak to, gdzie? – Stojąca  do tej chwili na uboczu kobieta zbliżyła się. – W domu, w Rodenshurst.

- Nie poznajesz tego miejsca? – zapytał doktor.

Pokiwała przecząco głową.

- O Boże… - wyszeptała pani Huxford.

- Wiesz kim jest ta dama? – zadał kolejne pytanie, wskazując na stojącą tuż za nim kobietę.

- Moją… - Mary odchrząknęła – mamą…? – Nie była to odpowiedź twierdząca, a odzwierciedlenie jej strachu i dezorientacji.

- Co to znaczy, doktorze? – zapytała Adelajda, przyciskając do piersi dłonie zaciśnięte w pięści.

- Amnezja.

     Gdy tylko zamknęły się drzwi od pokoju córki, pani Huxford złapała mężczyznę za ramię.

- Czy to poważne, doktorze?

- Trudno powiedzieć. – Ferring spojrzał na damską dłoń nerwowo ściskającą rękaw jego surduta. Gest ten ze strony pani domu nie był właściwy, lecz nie miał jej tego za złe. Zdenerwowanie kobiety było jak najbardziej zrozumiałe. – Może sobie przypomnieć wszystko jeszcze dziś, jutro, za tydzień, albo…

- Niech pan nie kończy. – Adelajda pokręciła głową. – Nie mogę myśleć o takiej ewentualności.

- Należy być dobrej myśli.

- Ale przecież już nie raz spadła z konia, dlaczego tym razem… - Ściśnięte gardło nie pozwoliło jej skończyć.

- Ludzki umysł jest niezbadany – powiedział doktor w zadumie. – Takie rzeczy się zdarzają, a nauka nie ma odpowiedzi na wszystkie pytania… na razie. – Uśmiechnął się jakby do siebie. – Musicie być dla chorej wyrozumiali i cierpliwi. Nie wolno jej naciskać, a jedynie podsuwać pewne informacje i odpowiadać na wszelkie pojawiające się pytania.

- Dziękuję, panie doktorze. – Kiwnęła głową, usiłując przywołać uśmiech na swojej twarzy.

- Pani Huxford, proszę się nie martwić na zapas. To mogło się dużo gorzej skończyć. Fizycznie panience Mary-Ann nic nie dolega i należy się z tego cieszyć. Ten wypadek mógł być o wiele bardziej niefortunny.

- Tak, rozumiem – wyszeptała.

- A teraz proszę mi wybaczyć, ale mam jeszcze dzisiaj wizytę w Carnell House.

- Czy coś dolega lady Arkendale?

- Nie przypuszczam. – Tu zaśmiał się pod nosem. – Prawdopodobnie denerwuje się tylko piątkowym przyjęciem.

- Och.. to dobrze. Proszę przekazać lady moje pozdrowienia.

- Oczywiście. Miłego dnia, pani Huxford. – Skłonił się i wyszedł.

- Miłego dnia, doktorze.

***     

     Co ja mam teraz zrobić? Co w ogóle mogę zrobić? Mary zastanawiała się patrząc tępym wzrokiem przed siebie. Siedziała na łóżku obejmując ramionami podkurczone nogi. Czy twardo trzymać się zdrowego rozsądku i biernie czekać, aż się obudzi? Ale to może potrwać… A jeśli nigdy się nie obudzi… przecież wtedy tu zwariuje. Może powinna wejść w rolę, którą podsuwa jej tak aktywna podświadomość, udawać, że to jakiś film, w którym przypadkiem bierze udział… Czy stanie się coś złego, jeśli tak zrobi? Przecież to tylko sen… śpiączka…

     Łzy popłynęły jej po policzkach. Nie tego chciała. Odebrano jej wszystko, rodzinę, przyjaciół, pracę… Całe życie… dobiegło końca… Oparła czoło o kolana i zaczęła cichutko łkać.

     Zaskrzypiały drzwi i do pokoju  weszła Elisabeth. Podeszła do siostry, a następnie objęła jej drżące ramiona.

- Nie płacz, Mary-Ann. – Oparła policzek o jej włosy. – Wszystko wiem, podsłuchałam rozmowę mamy z doktorem Ferringiem.

Do Mary zdawały się nie docierać słowa dziewczyny.

- Nie martw się – wyszeptała. – Jestem tu i ci pomogę – ciągnęła. – Wszystko ci opowiem. Zobaczysz, wszystko sobie przypomnisz. – Pocałowała kobietę w głowę.

     W tym momencie Mary rozkleiła się kompletnie. Ta dziewczyna była dla niej taka dobra, kochająca, jakby naprawdę była jej siostrą… a ona wiedziała, że tak nie jest. Jednak gdzieś tam w środku poczuła rozlewające się ciepło. Bliskość młodej kobiety była dla niej miła i przynosiła ukojenie. Wtuliła się w przyjazne ramiona i oparła twarz na jej piersi. Ta ją przytuliła i zaczęła głaskać po plecach.

- Wiedziałam – powiedziała Elisabeth. – Być może mnie nie rozpoznajesz, ale twoje serce nigdy mnie nie zapomni, tak jak moje ciebie.

     Siedziały tak jakiś czas, kołysząc się, aż Mary przestała płakać. W tym czasie podjęła decyzję. Nie mając nic do stracenia, odegra swoją rolę, a ta cała „amnezja” była doskonałą wymówką na nieznajomość tutejszej rzeczywistości. Poza tym czuła, że nie będzie jej źle, nie gdy obok była ta dziewczyna… Elisabeth.

- Elisabeth…? – spytała, podnosząc się i pociągając nosem.

- Tak, Mary-Ann?

- Dziękuję. – Próbowała się uśmiechnąć, ale nie bardzo jej to wyszło.

- Ależ kochanie, nie ma za co. – Dziewczyna otarła zasychające na jej policzkach łzy. – Obiecuję, wszystko ci opowiem.

- No to masz przed sobą nie lada zadanie. – Mary udało się w końcu przywołać blady uśmiech na twarzy.

- Dam radę. – Elisabeth puściła jej perskie oko. – Jak ja się cieszę, że nadal mnie kochasz. – Zaśmiała się dźwięcznie i wciągnęła głośno powietrze, jakby sobie coś przypomniała. – I mam cudowną nowinę, wczoraj przyjechały nasze suknie na przyjęcie w Carnell House.

     Kocha… Mary analizowała w myślach to słowo. Czuła się trochę jak oszustka, jakby ukradła czyjąś tożsamość. Owszem, istniała więź łącząca ją z dziewczyną, ale czy ją kocha…? Dopiero po chwili dotarły do niej kolejne słowa.

- Przyjęcie? – spytała, spoglądając zaskoczona na siostrę.

 - Och… no tak... – Ta speszyła się. – Nie pamiętasz. W piątek odbędzie się letni bar u lady Arkendale. To będzie mój debiut w towarzystwie – zapiszczała podekscytowana. – Już nie mogę się doczekać.

     Bal na „dzień dobry”. Wygląda na to, że ten sen nie będzie nudny, przeszło jej przez myśl i mimowolnie cichutko się zaśmiała.

- O wiele lepiej – powiedziała Elisabeth. spostrzegając tą delikatną poprawę nastroju. – Zobaczysz, będzie wspaniale. – Zerwała się z łóżka i zatańczyła wokół pokoju. – A teraz, moja droga, musisz się ubrać – zmieniła temat, stanąwszy naprzeciwko siostry. – Potem zjesz późne śniadanie, a ja ci wszystko opowiem.

- O.K. – zgodziła się.

- Słucham…?

 - Dobrze – poprawiła się Mary. Muszę popracować nad swoim słownikiem, odnotowała w myślach.

     Posiłek zostawiony przez pokojówkę stracił co prawda swoją świeżość, ale Mary, mimo nalegań siostry, nie pozwoliła przynieść sobie drugiego. Skubała powoli lekko obeschniętą bułkę, mimo iż jej żołądek łakomie domagał się pokarmu. Jednak, jej ciało bardziej domagało się czego innego… nikotyny. Oddałaby królestwo za papierosa… albo chociaż pół. Niestety zdawała sobie sprawę, że tam gdzie się znajduje, nie ma na to najmniejszych szans. Westchnęła ciężko strzepując okruszki pieczywa z gorsetu sukni, którą pomogła jej założyć siostra.

     Na początku nie zauważyła, że na tej samej ścianie, co stoi łóżko, są niewielkie drzwi. Okazało się, że prowadzą do całkiem sporej garderoby, gdzie pośród wielu strojów Elisabeth wybrała jej seledynową suknię z wysoko odciętym stanikiem. Mary musiała przyznać, że była nawet ładna, miękki materiał był miły w dotyku. Załamała się natomiast, gdy zobaczyła, co musi włożyć pod nią. Ilość halek przyprawiła ją o ból głowy, rytmicznie pulsujący w skroniach.

     Jednakże gdy miała na sobie wszystkie niezbędne warstwy i przejrzała się w wysokim lustrze stojącym w rogu pomieszczenia, stwierdziła, że wynik jest zadowalający. Blada zieleń współgrała z jej zaróżowioną od emocji skórą i ciemnymi włosami, a niezbyt głębokie kwadratowe wycięcie góry sukni odsłaniało gładki dekolt i subtelną linię obojczyków.

- Jesteś taka ładna – powiedziała młodsza z kobiet, z zachwytem wpatrując się w siostrę.

- I kto to mówi? – Mary wyciągnęła rękę i przyciągnęła dziewczynę do siebie.

      Teraz obie widziały swoje odbicia. Miały na sobie suknie o identycznym kroju, z tym, że ta Elisabeth była w kolorze popielatego różu i, mimo iż według Mary był mdły, to nie mogła powiedzieć, że stojąca obok niej blondynka nie prezentowała się dobrze. Było wręcz przeciwnie. Jej siostra nawet w czymś tak bez wyrazu wyglądała ślicznie. Jasne włosy miała zaczesane w gładki koczek, a duże błękitne oczy mieniły się na tle mlecznobiałej cery. Całości obrazka dopełniał mały zadarty nosek i różowe usta w kształcie serca.

- Przy tobie wyglądam jak Kopciuszek – powiedziała Mary.

- Och… przestań. – Dziewczyna przewróciła oczami. – To wszystko przez te włosy, zaraz je uczeszemy…

- Zostaw. – Złapała siostrę za rękę, którą ta już chciała układać poszczególne pasma, ale widząc jej zdziwione spojrzenie, zreflektowała się. – Później, dobrze? – Uśmiechnęła się przepraszająco.

- No dobrze. – Elisabeth westchnęła. – Ale musimy je upiąć zanim zejdziemy na dół. Jeśli mama zobaczy je w takim nieładzie, obu nam się dostanie.

- Tak jest – Mary zasalutowała, na co blondynka znów podejrzliwie na nią spojrzała.

     Teraz siedziały na łososiowym dywaniku. Mary starała się chociaż częściowo zaspokoić swój głód, a Elisabeth opowiadała jej o wszystkim, co uważała za niezbędne. Był rok tysiąc osiemset czterdziesty drugi, mieszkały w posiadłości Rodenshurst, kilka godzin drogi powozem od Swansea (Półwysep Gover – przyp. autora). Mary była najstarszą córką Adelajdy i Artura Huxfordów, miała osiemnastoletnią siostrę Elizabeth i dwunastoletniego brata George’a. Razem z nimi mieszkała ciotka papy, Alberta Haskett, ale nie było jej obecnie w domu, miała wrócić w czwartek przed balem u lady Arkendale. Oczywiście była jeszcze służba, ale dziewczyna uznała, że nie należy zbytnio obciążać umysłu siostry i o poszczególnych osobach będzie jej opowiadała na bieżąco.

     W pewnym momencie rozległo się pukanie do drzwi. Gdy się otworzyły, zobaczyły młodą kobietę w szarej, prostej sukni, przepasanej białym fartuchem.

- Tak, Jane? – zapytała Elizabeth.

- Pani pyta, czy panienki zejdą na obiad. – Dygnąwszy, powiedziała.

     Siostra spojrzała pytająco na Mary. Ta przełknęła i kiwnęła twierdząco głową.

- Powiedz mamie, że zejdziemy za kilka minut.

- Tak, proszę panienki. – służąca znów dygnęła i znikła za drzwiami.

- To była jedna z dwóch pokojówek, Jane. – Elisabeth wstała. – Chodź, musimy zrobić coś z tymi twoimi włosami. Nie każmy mamie zbyt długo czekać.

- Czy jest bardzo surowa? – zapytała Mary, dołączając do niej.

- Nie tak bardzo. – Blondynka uśmiechnęła się. - Ale przykłada dużą wagę do zasad i obyczajów.

- Aha… - Zamyśliła się. No to będzie wesoło… Nie znała się zbytnio na dziewiętnastowiecznej etykiecie, ale z tego co się orientowała, to obawiała się, że będzie miała pewne kłopoty z przystosowaniem… chociażby patrząc na pozycję, jaką zajmowała wtedy kobieta w społeczeństwie. – Obawiam się, że tu będziesz musiała mi pomóc – bąknęła.

- Spokojnie, przyjdzie ci to naturalnie.

Chciałabym, odpowiedziała w myślach.

- A teraz do roboty. – Elisabeth podprowadziła Mary do maleńkiej toaletki z malowanego na biało drewna i posadziła na wysokim taborecie. – Musisz przestać się garbić – powiedziała, patrząc na łuk pleców siostry.

- Ja się nie garbię – ta odpowiedziała.

- Tak… - sapnęła. – A ja jestem artystką cyrkową.

     Mary z powątpiewaniem spojrzała na dziewczynę. Nie do końca rozumiała to odniesienie, ale… to i tak nie miało większego znaczenia. Westchnęła ciężko i pozwoliła nadać swoim włosom właściwą formę.