Zasłona Czasu - Prolog

Paryż, 14 lipca 1789

Mężczyzna przechadzał się po pokoju w tę i z powrotem, od ściany do ściany. Jego zniecierpliwienie było widoczne w każdym geście, kroku. Wiedział, że jeśli za chwilę nie wyjdzie, to spóźni się na umówione spotkanie, tylko że nie mógł wyjść, a raczej – nie chciał. Nikt o zdrowych zmysłach nie opuściłby teraz bezpiecznego schronienia, jakie zapewniały mury własnego domu. Chyba że był jednym z tysięcy ludzi opanowanych przez rewolucyjną gorączkę.

     Podszedł do ogromnego dwuskrzydłowego okna. Z piętra kamienicy miał doskonały widok na wszystko, co się rozgrywało na ulicach miasta. Morze ludzi wypływało z każdego zaułka, przecznicy, tak gęste, że nie można było dojrzeć nawet skrawka bruku, którym była pokryta ziemia.

     Szli z okrzykiem na ustach, ich głosy niosły się echem daleko i zlewały w jeden niezrozumiały dla uszu bełkot. Uważał ich za szaleńców, samobójców, ale wiedział, że lepiej oni niż… Cóż, ktoś musiał to zrobić. On sam był zbyt wygodny i leniwy, żeby się bezpośrednio angażować. Doskonale wiedział, co się działo we Francji i dlaczego. Niejednokrotnie widywał ulotki z hasłami zachęcającymi do buntu przeciwko systemowi. W całym kraju chyba nie było jednostki, która nie trzymałaby w ręce jednej z wielu broszur. „Czym jest stan trzeci? Wszystkim. Czym był dotąd? Niczym. Czego żąda? Być czymś.” Te słowa prawie krzyczały z kart rozrzucanych po całym mieście. Ludziom wiodło się źle, bardzo źle. Ubóstwo biedoty osiągnęło swoiste apogeum, doprowadzając dziewięćdziesiąt procent społeczeństwa do ostateczności.

     Lecz on nie miał powodu do zmartwień, tak jak ci nieszczęśnicy na dole. Nie było to jego zasługą i mimo iż zdawał sobie z tego sprawę, nie miał poczucia winy, nie czuł zakłopotania. Odkąd pamiętał, wszystko dostawał podane „na srebrnej tacy”. Jego ojciec zapewnił rodzinie byt znacznie wyższy od przeciętnego i to nie zważając na sytuację jaka ogarnęła kraj.

     Geoffrin Sedaine nie poświęcał rodzinie zbyt wiele czasu, zaniedbując tym samym wychowanie jedynego syna. Jednakże we własnym mniemaniu spełniał swój obowiązek, zabezpieczając bliskim dostatnie życie. Od najmłodszych lat miał smykałkę do handlu i postanowił, że w tym kierunku potoczy się jego życie. Często wyjeżdżał na całe tygodnie poszukując oryginalnych towarów i najkorzystniejszych ofert.

     W ten sposób Jacques, odkąd pamiętał, był skazany na ślepą miłość matki, która całe uczucie jakie miała w sercu przelewała na syna i rozpieszczała go niemiłosiernie. Nic więc dziwnego, że wyrósł na młodego człowieka, który uważał, że wszystko mu się od życia należy. Nigdy nie karany przez rodzicielkę, która swą pobłażliwością chciała zastąpić nieobecność ojca, pozwalał sobie na wiele. Tak było do momentu, kiedy pięć lat temu Madame Sedaine zmarła na atak serca. Mimo iż rozpieszczony, Jacques nie był złym człowiekiem. Wyniósł z domu dobre wychowanie, grzeczny, kulturalny, jako dziecko nigdy nie znęcał się nad zwierzętami, nie szydził ze słabszych czy biedniejszych, nie dokuczał służbie. Jednakże odkąd zrozumiał na czym polegają relacje damsko-męskie, nie żałował sobie przyjemności, jaką dawało obcowanie z przedstawicielkami płci pięknej.

     Nie był jakiś niesamowicie piękny i zdawał sobie z tego sprawę. Nie można go było posądzić o to, że był zarozumiały. Przystojny… owszem. Wysoki wzrost, sto dziewięćdziesiąt osiem centymetrów, odziedziczył po ojcu, jak i smukłą budowę ciała. Oczy miał po matce - szare czasami przybierające odcień bladego błękitu. Nie pasowały one do ciemnej oprawy i prawie czarnych gęstych włosów, aczkolwiek tworzyły całość, która zwracała na siebie uwagę, zwłaszcza kobiet.

     Jacques sapnął coraz bardziej zdenerwowany. Julie nie będzie na niego czekać całą wieczność, a byłaby to ogromna strata. Córka Kapitana Boileau była niezwykle urodziwą niewiastą, z resztą tak samo jak jej matka… Zaśmiał się cicho na wspomnienie potajemnego spotkania z panią kapitanową. Jeśli córka jest choćby w połowie podobna do matki, to szykowało mu się bardzo interesujące popołudnie. O ile ten tłum wypełniający ulice Paryża dotrze wreszcie do swego celu, Bastylii.

     Wtem usłyszał jakiś hałas na dole, jakby ktoś się sprzeczał. Postanowił sprawdzić o co chodzi. Czyżby motłoch zdecydował wedrzeć się do jego domu? Przeraził się. Spojrzał ponownie na zewnątrz, ludzie szli w niezmiennym kierunku, jak mrówki podążające niewidzialnym szlakiem do swojego kopca.

Rozległo się ciche pukanie do drzwi.

- Proszę – powiedział, zwracając wzrok w tamtym kierunku.

W progu pojawiła się Sophie, pokojówka.

- Panie Sedaine, przyszedł ktoś do Pana – powiedziała nieśmiało. – Czeka na dole.

- Do mnie? – Był zdziwiony, nie spodziewał się żadnych gości.

- Tak, próbowałam ją odprawić, ale… - tłumaczyła dziewczyna.

- Ją? Kto to?

- Jakaś stara cyganka, która… Auu… - W tym momencie pokojówkę pchnęła starsza kobieta. Stanęła w drzwiach ubrana w stare, brudne odzienie.

- To ty… - wysyczała.

- Słucham? Kim jesteście, kobieto? – Obecność staruszki go zaniepokoiła. Nie chodziło o to, jak wyglądała, nie raz widywał biedaków w utytłanym, zniszczonym okryciu. Większe wrażenie na nim wywarło spojrzenie czarnych, błyszczących, bystrych oczu, wyraźnie nie pasujących do ciemnej, pomarszczonej twarzy. Głowę kobiety okrywała brunatna chusta, spod której wystawały dwa grube, czarne warkocze przeplecione pasmami siwych włosów. Czego chciała ta cyganka?

- Proszę Pana, ja próbowałam ją zatrzymać, mówiłam, że…

- Nic się nie stało, Sophie – przerwał pokojówce. – Możesz odejść, ja się tym zajmę.

     Dziewczyna wahała się przez chwilę, po czym dygnęła i pośpiesznie się oddaliła. Gdy tylko zniknęła z pola widzenia, staruszka weszła do pokoju. Zaskoczony jej tupetem Jacques postąpił dwa kroki do tyłu.

- Ona nie żyje – zaczęła, zbliżając się do mężczyzny.

- Ona…? Kto? – Nie wiedział, o co chodzi. To jakaś wariatka, pomyślał. W jej oczach widać było szaleństwo.

- Periana – wyrzuciła z siebie, a widząc jego zdezorientowaną minę, dodała. – Moja wnuczka, nawet nie pamiętasz, jak miała na imię. – Ciemne tęczówki przesłoniły łzy.

- Per… - Nadal nie miał pojęcia, o czym ona mówi. – Chyba mnie z kimś pomyliłaś, starowinko – powiedział łagodnie, próbując ją „kupić” swoim niezawodnym do tej pory uśmiechem.

- Nie! – krzyknęła i puknęła go palcem w klatkę piersiową. – Nie będziesz mnie tu czarował. Wystarczy, że zbałamuciłeś niewinną dziewczynę, niszcząc jej tym samym życie.

     Nie do wiary! Był w szoku, nie wierzył własnym oczom ani uszom. Nikt nigdy się do niego nie zwracał takim tonem.

- Ale… - Chciał coś powiedzieć, lecz cyganka pchnęła go, wymuszając tym samym dalsze cofanie. Podążyła za nim i przyparła do ściany.

- Oszczędzaj swoje złote słowa dla kogoś innego – wycedziła przez zaciśnięte zęby. W jej spojrzeniu zabłysnął gniew, przepędzając stamtąd niedawny cień żalu i bólu. – Skoro masz taką krótką pamięć, to może ci ją odświeżę. – Przyłożyła dłonie do skroni mężczyzny.

     Już miał odepchnąć ręce kobiety, ale wydarzyło się coś, co sprawiło, że zamarł. Na ułamek sekundy twarz staruszki zmieniła się w piękne oblicze młodej dziewczyny. Periana… Oh, tak… Jak mógł zapomnieć tak słodkie dziewczę. W ciągu dwudziestu ośmiu lat swojego życia nie poznał drugiej, równie uroczej istoty. Była przy tym taka niewinna, nietknięta. Mimowolny uśmiech zagościł na jego ustach na wspomnienie wieczoru, gdy oddała mu swój najcenniejszy skarb.

     Cyganka oddaliła się od niego i wizja minęła. Potrząsnął głową, próbując wrócić do rzeczywistości.

- To twoja wnu…

- Zhańbiłeś ją – weszła mu w słowo – a teraz nie żyje – powiedziała z goryczą.

- Nie… żyje… - Słowa uwięzły mu w gardle.

- Szukała u ciebie wsparcia, pomocy. – Odwróciła twarz. – Po tym, jak ojciec się jej wyrzekł, a ty przegoniłeś ją jak śmiecia. – Głos kobiety zadrżał. – A ona nosiła w sobie twoje dziecko.

- Co…?! – Z szoku zabrakło mu powietrza, poczuł, że zaczyna się dusić.

- Jeszcze się wypierasz?! – Mylnie odebrała jego zachowanie.

- Ja… - Próbował przypomnieć sobie, czy jeszcze kiedykolwiek po tamtym wieczorze spotkał się z dziewczyną. Nagle zdał sobie sprawę, że w zeszłym tygodniu na jego polecenie służba przegoniła jakąś cygankę. Nie przywiązał uwagi do tego zajścia, nawet nie pofatygował się na dół, myśląc, że była to kolejna żebraczka błagająca o wsparcie.

- Gdybyś okazał choć odrobinę żalu, skruchy – westchnęła – może wtedy ulitowałabym się nad tobą, ale widząc, że wiadomość o jej śmierci w ogóle cię nie porusza… – Wyprostowała się i uniosła ramiona ku górze. – Zapłacisz za to! – I zaczęła zawodzić w nieznanym Jacques’owi języku.

     Patrzył na nią jak sparaliżowany. Zupełnie jakby staruszka siłą woli go unieruchomiła. Kiedy doszedł do siebie, zamierzał przejąć kontrolę nad sytuacją i wyrzucić ją na bruk, lecz zaczęło się dziać coś bardzo dziwnego. Poczuł jak powietrze wokół niego zaczyna wirować. Ruch ten z każdą chwilą przybierał na sile, targając mu włosy i ubranie. Zupełnie jakby stał w środku małego tornada, które powstało tylko po to, żeby go pochłonąć. Nie słyszał już głosu cyganki. Jedynym dźwiękiem, jaki do niego docierał, był szum wiatru i wrażenie, jakby coś gwizdało w jego głowie. Ten wysoki ton stopniowo stawał się coraz głośniejszy, świdrując na wskroś jego umysł i powodując niemożliwy do wytrzymania ból.

     Jacques zasłonił dłońmi uszy, lecz niczego to nie zmieniło. Opadł na kolana i skulił się w sobie, myśląc, że już więcej nie zniesie, że za moment jego czaszka rozpadnie się na miliony kawałków. Z jego piersi wydarł się krzyk cierpienia…

     I wtedy wszystko ucichło. Wiatr nagle ustał. Ot tak, jakby tej zawieruchy wcale nie było. Jedynymi śladami jej bytności w pomieszczeniu było nieco zmierzwione odzienie mężczyzny i włosy, które jeszcze nie zdążyły opaść. Zniknęła również stara kobieta.

     Sedaine powoli się wyprostował i rozejrzał z niepokojem dookoła. Co to było? Co się tu przed chwilą wydarzyło?! Gdzie jest ta cyganka…? Szukał dowodów na to, że nie miał omamów, że ta starucha faktycznie była w jego domu. Niczego takiego nie znalazł. Otaczała go cisza i spokój. Wziął kilka głębszych wdechów. Musisz ochłonąć, nakazał sobie. Uspokój się. Nic takiego się nie wydarzyło, musiałeś zemdleć albo… zasnąć…?

     Nieważne, otrząsnął się. Jednakże tu nie powinno być tak spokojnie… Podszedł do okna i spojrzał na zewnątrz. Ulice były puste, jedynie w oddali majaczyły cienie pochodu kierującego się ku Bastylii. Niebo zasnuł dym z pochodni niesionych przez tłum.

- A więc stało się – powiedział cicho.

     Odwrócił się i założył wiszący na oparciu stojącego nieopodal krzesła, wyjściowy surdut. Tak. Teraz może spokojnie udać się na schadzkę z piękną Julie. Uśmiechnął się w duchu. Rewolucja czy nie, życie toczy się dalej, pomyślał. Chwilę później wyszedł, zupełnie jakby sytuacja sprzed kilku minut nie miała miejsca.

     Opuszczając pokój, nie zauważył leżącego na podłodze kawałka papieru, pokrytego niewyraźnym charakterem pisma. Nieświadom, co go czeka, nie zdawał sobie sprawy z tego, jak bardzo zawarte na nim słowa zmienią jego życie.