Zasłona czasu - Rozdział12

Witajcie :)

W końcu jest nowy, zupełnie świeżutki Rozdział 12. Mam nadzieję, że Wam się spodoba i po tak długiej przerwie postanowicie wrócić do Zasłony Czasu. Skoro udało mi się ruszyć dalej, mam nadzieję, że dam radę wytrwać w postanowieniu i wstawiać przynajmniej jeden odcinek w miesiącu. Nie mogę obiecać niczego, poza tym, że dam z siebie wszystko :).

A teraz już dosyć mojego gadania. Zapraszam na kolejne spotkanie z Jacquesem i Mary... a także z innymi...

  

   Gwar rozmów, szelest satynowych sukien i dźwięki muzyki zdawały się całkowicie wypełniać przestrzeń sali balowej. Jednak dla Anthona Oakes’a stanowiły tylko tło, na którym wyróżniała się tańcząca pośród innych para. Starsza z panien Huxford wyglądała tego wieczoru niezwykle powabnie. Nie potrafił określić, co stanowiło o tej wyjątkowości. Zawsze była urodziwa, nawet jako podlotek wyróżniała się na tle rówieśniczek, wyglądających w porównaniu z nią po prostu bez wyrazu.

Nie dopatrzywszy się żadnego konkretnego szczegółu, doszedł do wniosku, że ta subtelna zmiana ma swój związek z jej zachowaniem, pewnym krokiem i sposobem, w jaki patrzy na wszystko i wszystkich dookoła.

Ile ona teraz może mieć lat? Zastanawiał się. Dwadzieścia cztery? Dwadzieścia sześć? W wiek staropanieński wkroczyła już dawno. Aż trudno było w to uwierzyć, obserwując ją wirującą na parkiecie wraz z tym obcokrajowcem. Swoim blaskiem przyciągała pożądliwe spojrzenia mężczyzn i pełne zazdrości kobiet.

- Co za bezwstydnica. – Usłyszał za plecami piskliwy głos.

- Masz rację, kochana – odpowiedział mu drugi, którego brzmienie było równie nieprzyjemne. – Tak jawnie uwodzić tego Francuza… Kto to widział?

Oakes przerwał swoje rozmyślania i nie zwracając na siebie uwagi, zaczął przysłuchiwać się rozmowie kobiet.

- Biedna Adelajda. Jutro jej córka będzie na ustach wszystkich, włączając w to służbę.

- Nie zaszkodzi jej – odparła kobieta z niższym głosem. – Zadziera nosa, jakby była co najmniej baronową.

Zachichotały obie, po czym się oddaliły.

Anthon wyszukał wśród tłumu Adelajdę Huxford. Stała przy mężu, który dyskutował o czymś z panem Hoodem, ale oczy miała wpatrzone w sylwetkę starszej córki. Gdy dojrzał chłód jej spojrzenia, niemal zrobiło mu się żal Mary-Ann, mimo iż kilka tygodni temu wystawiła go na pośmiewisko, nazywając ignorantem w dziedzinie literatury i sztuki. Jakby wiedza w tym zakresie, miała być mu do czegokolwiek potrzebna. Odziedziczony po rodzicach majątek powiększył dzięki przemyślanym inwestycjom i znajomościom w Izbie Lordów, a nie poetyckim banialukom, które tylko wprowadzają zamęt w młode, podatne na wpływy kobiece umysły.

Nie mógł tego zapomnieć. Na samo wspomnienie jej ostrego języka i butności czuł ogarniającą go złość. Huxford stanowczo zbyt łagodnie podchodził do obowiązku wychowania córek. Chociaż młodsza, Elisabeth, była wzorem dobrze ukształtowanej młodej panny. Miała łagodny charakter, ciepły uśmiech i w przeciwieństwie do siostry nie odzywała się nieproszona o zdanie. Ta zawsze miała coś do powiedzenia i to w kwestiach, o których kobiety nie powinny mieć nawet pojęcia. Była zadziorna i nieposłuszna.

Właśnie to go w niej tak bardzo pociągało. Uroda oczywiście też, ale to jej żywotny i nieprzewidywalny charakter sprawiał, że krew w żyłach krążyła szybciej. Oswoić tak krnąbrną kobietę, to było nie lada wyzwanie, ale nie niewykonalne. Jako znawca koni coś o tym wiedział. Potrzebny był nieugięty charakter i równie twarda ręka.

Walc się zakończył i ten Sedaine odprowadzał właśnie partnerkę do ciotki. Było już dość późno, więc istniało ryzyko, że Huxfordowie mogą opuścić bal w każdej chwili. Anthon nie chciał stracić okazji. Zapewne Mary-Ann będzie zaskoczona zaproszeniem do tańca, lecz nie będzie jej wypadało odmówić. Pora powoli realizować plan, który od jakiegoś czasu krystalizował się w jego głowie. Jednakże musiał najpierw zamienić słówko z jej ojcem. W każdej strategii najważniejszy był dobrze przygotowany grunt.

  

                                                                                                                  ***                           

- Ach… jaki cudowny bal! To był najwspanialszy wieczór mojego życia…

Odkąd wsiadły do powozu, Elisabeth nie zamykała się buzia. Ciągłe trajkotanie dziewczyny doprowadzało Mary do szału, zamknęła oczy i próbowała się wyciszyć. Lecz kiedy udawało jej się choćby na chwilę uciec myślami, przed oczami miała przystojną twarz bruneta, intensywne spojrzenie szarych oczu, których samo wspomnienie wywoływało gęsią skórkę i szybsze bicie serca. Nie była pewna, czy było to lepsze od narastającego bólu głowy spowodowanego nieustannym gadaniem siostry.

- Te wszystkie piękne toalety, muzyka… Ach… Orkiestra grała przepięknie, nie sądzicie? – Elisabeth w zachwycie uniosła oczy ku górze, po czym kontynuowała, nie czekając na odpowiedź. – Mój karnecik był cały zajęty, przetańczyłam wszystkie tańce. Wszystkie! Nie mogę w to uwierzyć. – Głęboko westchnęła, dzięki czemu w powozie zapanowała chwila ciszy.

- To prawda, kochanie – wtrąciła Alberta, wykorzystując okazję. – Twój debiut można uznać za wyjątkowo udany.

Alberta naprawdę cieszyła się z towarzyskiego sukcesu wnuczki, lecz nie potrafiła wykrzesać z siebie należytego entuzjazmu. Myśli jej zaprzątał Jacques Sedaine. Kim jest? Czy jest w jakikolwiek sposób powiązany z Philipem? Miała wiele pytań i nie wiedziała, w jaki sposób uzyskać na nie odpowiedzi.

- Mary-Ann, a tobie jak się podobało? – zagadnęła siostrę Elisabeth.

- Nie było tak źle, jak się obawiałam – mruknęła Mary, odwracając wzrok od okna.

- Mówiłam ci, że będzie dobrze. Widziałam cię na parkiecie i to nie raz. – Zaśmiała się cichutko.

- Doprawdy? Spostrzegłaś to, będąc rozrywana przez tych wszystkich sztywnych dandysów? – odparła zgryźliwie.

Bolesne pulsowanie w skroniach narastało i bardzo, ale to bardzo chciała zaszyć się w swoim pokoju, w ciszy, aby nikt jej nie zawracał głowy.

- Mary-Ann – upomniała ją ciotka. – Nie bądź niemiła.

Mary westchnęła.

- Przepraszam – zwróciła się do siostry. – Cieszę się z twojego powodzenia, naprawdę, a wszyscy twoi adoratorzy byli bardzo eleganccy. Tylko tak bardzo boli mnie głowa… - Znów potarła palcami skronie.

- Nic się nie stało. – Na twarzy Elisabeth ponownie zagościł uśmiech. Uścisnęła dłoń siostry. – W tym całym zaaferowaniu zapomniałam, że dla ciebie musiał  być to ciężki wieczór.

- Istotnie. - Alberta przyjrzała się starszej wnuczce. – Miałaś przed sobą nie lada wyzwanie. Moim zdaniem poradziłaś sobie bardzo dobrze. Panie z kółka literackiego stwierdziły, że złagodniałaś. – Mówiąc to, uniosła brew. – Mam nadzieję, że to stan przejściowy.

- Ciociu… – Elisabeth aż się spłoniła. – Gdyby mama to słyszała…

- Na szczęście nasza rozmowa nie dociera do powozu przed nami – skwitowała jej słowa seniorka. – Mary-Ann musi jak najszybciej dojść do siebie, inaczej do reszty osiwieję z nudów.

- Cieszę się, ciociu, że mogę ci zapewnić rozrywkę – wtrąciła Mary, po czym zaśmiała się. Po raz pierwszy, odkąd wsiadły do powozu.

- Och… - Elisabeth otworzyła ze zdziwienia usta.

- Kto inny by cię zrugał za taką odpowiedź. – Alberta pokręciła głową.

- Elisabeth – zwróciła się do młodszej wnuczki. – Zamknij buzię, bo taka mina nie przystoi dobrze wychowanej młodej damie.

Dziewczyna, spłoszona, zamknęła usta.

- To niesprawiedliwe – odpowiedziała po chwili, nieco obrażona. – Mary może robić, co jej się podoba, a mi się zwraca uwagę nawet na grymas.

- Eli… - Mary pochyliła się ku siostrze. – Bo dla mnie nie ma już nadziei. Pisana jest mi przyszłość ekscentrycznej starej panny.

- Och, Mary-Ann, nie mów tak. – Obruszyła się dziewczyna. – To nie prawda. Jesteś taka piękna. Musisz przyznać, że miałaś dzisiaj powodzenie.

- To prawda – zgodziła się ciotka, z uwagą przyglądając się młodej kobiecie. Przed oczami ukazała się jej Mary-Ann w ogrodzie z tym mężczyzną.

- Ojej! – zawołała nagle Elisabeth. – Prawie zapomniałam, że miałam się ciebie o coś zapytać. Co takiego powiedziałaś panu Lodge w czasie tańca. Miał  minę, jakby zakrztusił się kawałkiem jabłka.

- Nic takiego, kochanie. Po prostu powiedziałam mu, że nie mam oczu na dekolcie.

Elizabeth zaśmiała się melodyjnie.

- Ty zawsze wiesz, co powiedzieć – westchnęła. – I nie boisz się tego zrobić. Zazdroszczę ci.

- Lepiej, nie – zwróciła jej uwagę Alberta.

- Ciocia ma rację, Eli. Chyba że chcesz, aby to był twój ostatni tak udany wieczór.

Dziewczyna nic nie odpowiedziała. Spoważniała, analizując w myślach to, co usłyszała.

- Najważniejsze, dziewczęta, że wieczór był udany. – Ciotka postanowiła zakończyć temat. – W pewnym sensie dla was obu był to pierwszy bal i obie zachowywałyście się jak należało. – Alberta dłużej zatrzymała spojrzenie na Mary-Ann. Sytuacja w ogrodzie nie może się powtórzyć. Gdyby ktokolwiek ich zobaczył, reputacja wnuczki byłaby zrujnowana, a co gorsza – ucierpiałaby na tym również Elisabeth. Musi koniecznie o tym porozmawiać z Mary-Ann i to jak najszybciej. Bunt przeciwko ograniczeniom nałożonym na kobiety był jak najbardziej słuszny, ale wszystko ma swoje granice.

Mary pod wpływem ciężaru spojrzenia ciotki spuściła oczy. Dobrze wiedziała, o czym ta myśli. Ale – doszła do wniosku – nie było w tym jej winy, nie umówiła się z przystojnym nieznajomym na potajemną schadzkę. A fakt, iż mężczyzna ten okazał się być… Nie, nie miała teraz siły o tym myśleć. Nie czas i nie miejsce na to, na rozmowę z ciotką tym bardziej. Rozmowa z Albertą… Czy powinna się z tego niefortunnego spotkania tłumaczyć? Czy może zaufać seniorce na tyle, żeby… Nie, to niedorzeczne. Zamknęła oczy i głęboko odetchnęła, a gdy je otworzyła, odwróciła się do okna. Usiłowała skupić wzrok na mijanych cieniach drzew, ale ledwo je odróżniała. Zdawały się zlewać z ciemnością nocy, tak jak jej wspomnienia z poprzedniego życia.

W tym momencie przeszłość wydawała jej się taka niejasna, zamazana. Bledła, płowiała jak stare zdjęcie zbyt długo wystawione na światło. A może to tylko wina tego wieczoru… wydarzeń i emocji, które jak burza szaleją w jej wnętrzu.

Po raz kolejny potarła bolące skronie. Tak bardzo chciała już być w domu.

 ***

Powóz jechał leśną drogą, podskakując na licznych nierównościach. Lampa, którą trzymał siedzący obok woźnicy stangret, dawała tylko tyle światła, aby dojrzeć wijący się trakt i z niego nie zboczyć. Noc była bardzo ciemna, nieboskłon zasłaniały ciężkie chmury zwiastujące rychły deszcz. Mężczyźni siedzący na koźle mieli nadzieję, że zdążą dojechać do celu zanim zacznie padać. Obawiali się, że jeśli rozmiękną drogi, to utkną w lesie aż do świtu.

Siedzący wewnątrz mężczyźni nie zdawali sobie sprawy z trosk służących i prowadzili swobodną rozmowę.

- I jak ci się podobają wiejskie przyjęcia?

- Zwracam honor, mój drogi. – Jacques jednym ruchem rozwiązał halsztuk. – Prowincja nie ma się czego wstydzić.

- Czyli nie zniechęca cię tutejsza zaściankowość? Tak myślałem. – Sam się zaśmiał i poszedłszy za przykładem przyjaciela, poluźnił węzeł pod szyją. – Czasy się zmieniły, mentalność ludzka również. Wszelkie mody i nowości rozchodzą się z Londynu coraz szybciej.

- Fakt. Mieszkańcy okolicy zdają się mieć ogładę wielkomiejską, albo na takich pozują. Także jeśli chodzi o garderobę, to paniom nie można nic zarzucić. Niestety… - Jacques się skrzywił. – Panowie wypadają tu dużo gorzej. Jak patrzę na te ich surduty sprzed kilku lat… Brr… Aż mnie wzdryga.

- Nie jesteś dla nich zbyt surowy? Mają tu naprawdę zbyt wiele obowiązków, aby śledzić nowinki modowe  czy przemysłowe – o ile nie dotyczą ułatwienia prac w ich majątkach. Jedynie młodzi, którzy nie są jeszcze obarczeni odpowiedzialnością za utrzymanie posiadłości, mogą wyjeżdżać do Londynu czy na kontynent, by nabrać kulturowego obycia.

- Może i masz rację. – Jacques westchnął. Po raz kolejny uzmysłowił sobie, że - pomimo podobieństwa charakteru i upodobań - Sam jest od niego dużo bardziej doświadczony, a co za tym idzie – patrzy na ludzi, na życie z perspektywy, do jakiej on sam musi pokonać jeszcze długą drogę. Jednakże nie byłby sobą, gdyby nie usiłował postawić na swoim. – Ale przyznaj, że niektórym to – bez mała – słoma z butów wystaje – dodał po chwili.

- Zdaje się, że masz kogoś konkretnego na myśli – zauważył Sam.

- Dla przykładu, ten mężczyzna tańczący pod koniec z panną Huxford. Prawdziwy wieśniak, a zadzierał nosa, jakby był co najmniej lordem.

- Aaa… To tu jest pies pogrzebany. Panna Huxford. – Z trudem powstrzymywał śmiech. – Nie mów, że czujesz się zagrożony przez jakiegoś prowincjusza po czterdziestce.

Jacques spojrzał na kompana, niedowierzając własnym uszom. Gdy skrzyżowały się ich spojrzenia, nie wytrzymali i obaj parsknęli śmiechem.

Doprawdy, że też coś takiego wymyślił. Taka ewentualność nawet nie przeszła mu przez myśl, ale pamiętał uczucie, jakie go ogarnęło, gdy zobaczył tego mężczyznę tańczącego z Mary-Ann. Męską rękę spoczywającą na jej talii, zbyt nisko jak na obowiązujące konwenanse, i to spojrzenie – pewnego swojej własności posiadacza. A panna Huxford miała należeć tylko i wyłącznie do Jacquesa.

Sam zauważył, że uśmiech znikł z twarzy przyjaciela, a jego dłonie zaciskają się w pięści.

- Co się dzieje? – zapytał, także poważniejąc.

Jacques, sam zdumiony swoją reakcją, pokręcił głową.

- Nic. Po prostu ten typ mi się nie podoba.

W tym momencie mężczyznami zarzuciło, rozległ się trzask i powóz przechylił się na jedną stronę.

Sam otworzył drzwiczki i wychylił się na zewnątrz.

- Co się stało, Wilson?! – zawołał do służącego.

Stangret zszedł z kozła i z latarnią w ręku obszedł powóz dookoła.

- Obawiam się, że poszedł jeden z resorów – odpowiedział po chwili.

Vaghun zaklął pod nosem, po czym wyskoczył z powozu. Jacques stanął obok niego sekundę później.

- Co robimy? – spytał lakonicznie.

- Niestety, niewiele możemy zrobić, proszę pana. – Służący rozłożył ręce. – Trzeba będzie iść po pomoc.

- Będzie ponad godzinę drogi w jedną stronę – zauważył Sam.

- Ano, panie Vaghun – zgodził się mężczyzna, spoglądając w niebo. – Lada moment lunie, a jak rozmięknie ziemia, to powóz drogą nie przejedzie.

- Czyli czeka nas nocleg w lesie. – Samowi wydało się to nawet zabawne.

- Raczej was – wtrącił Jacques. – Ja idę do Fallen Hills po pomoc.

- Pan? – Obok Wilsona stanął woźnica.

- Jacques?

- Tak. Nie uśmiecha mi się nocleg w lesie. Wyobrażacie to sobie, czterech mężczyzn jak my w berlince. Dziękuję, wolę zmoknąć.

Stangret z woźnicą byli słusznej postury, tym bardziej zabawnie wyglądali, patrząc ze zdziwieniem na Sedaine’a. Pierwszy raz spotkali się z takim zachowaniem u dżentelmena.

- Myśleliście, że będziecie moknąć, a my siedzieć w suchej kabinie? Oj, nie macie dobrego zdania o swoim pracodawcy. – Sam cmoknął i pogroził im żartobliwie palcem.

- My… - woźnica nie wiedział, co powiedzieć.

- Dziękujemy – dokończył za niego Wilson. – Ale pan nie powinien się wybierać się w nocy przez las. Któryś z nas z panem pójdzie. – Spojrzał na kolegę. Żaden z nich nie miał ochoty moknąć po nocy, ale nie wypadało, żeby dżentelmen szedł do dworu sam.

- Nie ma mowy.

- Ja z Tobą nie pójdę – mruknął Sam. - To nowy surdut, jak jutro Jacobs zobaczy na nim choćby jedną plamkę, dostanie apopleksji.

Jacques pokręcił tylko głową. Lokaj przyjaciela był bardzo pedantyczny, a na wszelkie niechlujstwo ze strony swojego pracodawcy reagował nad wyraz żywiołowo. Wielokrotnie się zastanawiał, dlaczego Sam go nadal zatrudnia.

- Lepiej przyznaj, że boisz się wilków. – Zaśmiał się. Doskonale wiedział, że tchórzostwa nie można mu było zarzucić. Bo i nie miał się czego bać.

- W tym lesie nie widziano wilka od wielu lat – wtrącił woźnica. – Jednak taka przeprawa sama w sobie nie należy do najprzyjemniejszych.

- Taki spacer mi się przyda. – Potrzebował chwili samotności, aby uporządkować myśli.

- Postanowione. – Sam zamknął temat. – Jak masz iść, to lepiej się zbieraj, bo będziemy czekać do rana. Faktycznie zanosi się na burzę. – Spojrzał w niebo.

- Niech pan weźmie ze sobą latarnię. – Stangret podał ją mężczyźnie. – Ciemno, aż oko wykol.

- Racja, nie chciałbym po drodze połamać nóg. – Jacques zgiął i wyprostował tą, która niedawno się zrosła. Postawił kołnierz aksamitnego surduta i wziął latarnię od służącego.

- To do zobaczenia za kilka godzin – powiedział i ruszył w kierunku Fallen Hills.

- Tylko się nie zgub. – Dobiegł go wesoły głos przyjaciela.

Nie odpowiedział, podniósł tylko rękę do góry na znak, że go usłyszał.

Noc była cicha, spokojna. Blade światło latarni dawało widoczność na zaledwie kilka kroków do przodu. Mimo iż szedł często uczęszczanym traktem, Jacques patrzył uważnie pod nogi, aby nie potknąć się o wystające tu i ówdzie korzenie drzew.

Nie minął kwadrans, jak z nieba zaczęła się sączyć mżawka, która po chwili przeszła w lekki deszcz. Sedaine pochylił głowę, odruchowo szukając ukrycia za szerokimi klapami surduta. Było mu coraz zimniej. Choć wzrok miał skupiony na drodze, myśli jego wędrowały ku pewnej intrygującej młodej damie, niejakiej pannie Huxford. Mary-Ann o ostrym języczku.

Przywołał w pamięci jej obraz z polany i porównał do dzisiejszego wizerunku. Tak, już wtedy wiedział, że ma przed sobą kobietę inną niż wszystkie. Nie miała w sobie fałszywej skromności ani pozornej nieśmiałości. Pewność siebie i odwaga biły z jej twarzy, gestów. Takiej niewiasty nie spotyka się często. A już na pewno nie w takim środowisku. Inaczej rzecz się miała, gdy chodziło o klasę robotniczą czy półświatek. Kobiety niechronione przez ojców, braci musiały same zadbać o swoje bezpieczeństwo i przyszłość. Siłą rzeczy musiały nabrać męskich cech charakteru, inaczej by sobie nie poradziły i skończyły marnie.

To było właśnie w niej takie niezwykłe. Połączenie klasy i elegancji z zadziornością, bezpośredniością, a przede wszystkim – z odwagą. Nie wyobrażał sobie, aby jakaś inna młoda dama mogła potraktować go tak obcesowo, nie zważając na konwenanse i ryzyko popadnięcia w niełaskę socjety. Musiał wymyślić, w jaki sposób zdobyć względy tej kobiety. Nie wyobrażał sobie, że mógłby ponieść porażkę. Nikt nie był w stanie oprzeć się Jacquesowi Sedaine. Sukces zależał jedynie od czasu i dobrze obranej taktyki.

Nagle jego rozmyślania przerwał trzask łamanej gałązki. Zwrócił latarnię w kierunku, z którego doszedł go ten odgłos. Przez moment wydawało mu się, że widzi dwa maleńkie żółte światełka, lśniące niczym wpatrzone w niego oczy. Po chwili ich blask zgasł, a z mroku wyłoniła się postać kobiety.

- Witaj, Jacques – odezwała się, a w jej głosie słychać było silny południowy akcent.

- Isabel… - Skinął głową. – Dlaczego nie dziwię się, że cię widzę. – Było to raczej stwierdzenie faktu niż pytanie, wypowiedziane głosem chłodnym, wyzutym z emocji.

- To w taki sposób witasz starą przyjaciółkę? – spytała, podchodząc bliżej.

- Różnie można by określić naszą znajomość, ale z pewnością nie przyjaźnią.

- Być może, byliśmy sobie o wiele bliżsi.

- Racja, byliśmy. – Jacques przyglądał się kobiecie. Mimo opłakanego stanu, jaki przedstawiała, nadal była piękna, a jego libido bezwiednie reagowało na jej powab. Chrząknął i powiedział:

- Nasze drogi już dawno się rozeszły.

- Widzisz, jakie nieprzewidywalne są ścieżki losu. – Stanęła o krok od niego i słodko się uśmiechnęła.

Nie mógł się oprzeć i odwzajemnił jej uśmiech.

- Powiedz mi, dlaczego nie wierzę w przypadkowość tego spotkania?

Isabel oparła dłoń na jego ramieniu, wspięła się na palce i szepnęła mu do ucha.

- Zbyt dobrze mnie znasz.

Jacquesa przeszedł dreszcz, co nie uszło uwadze kobiety. Satysfakcja odmalowała się na jej twarzy. Sedaine przymknął oczy i w ostatniej chwili powstrzymał się przed westchnięciem. Isabel podniecała go jak żadna inna poznana dotąd kobieta, ale to jej erotyczny, zwierzęcy zapach pozbawiał go resztek rozsądku.

- Czego chcesz, Isabel? – spytał, starając się oddychać przez usta.

- Jak możesz? Nie zapytasz nawet, co u mnie? – Udając obrażoną, wydęła pełne, idealnie wykrojone wargi.

- Isabel… - Do diabła, ta kobieta wiedziała, co zrobić, aby poczuł się jak wygłodzony szczeniak. Cały czas dotykała jego ramienia, a ciepło, rozchodzące się od jej dłoni, pobudzało krew w żyłach, zwłaszcza w tej części ciała, której teraz nie chciał słuchać.

Postąpił krok do tyłu.

- Przejdź do rzeczy, Isabel.

Kobieta, zdziwiona jego oporem, wzruszyła ramionami. Naprawdę zacietrzewił się w tej swojej złości. A była pewna, że jedno drobne nieporozumienie nie przepaści bliskości, jaką ze sobą dzielili. Trudno, przejdzie od razu do sedna. Westchnęła.

- Potrzebuję twojej pomocy, Jacques.

- A dokładniej… - Mimo starań, nie udało mu się ukryć zdziwienia. Niemożliwe, Isabel Adora potrzebowała jego pomocy. W jak poważne kłopoty wpakowała się tym razem, że nie może sobie poradzić sama.

- Chodzi o Cayo – rzekła cicho, wpatrując się w jego srebrzyste oczy.

Imię chłopca sprawiło, że budzącą się w nim ciekawość wyparł niepokój. Czyżby jej ognisty temperament i lekkomyślność wpakowały chłopaka w kłopoty?

- Jest chory – przerwała jego rozmyślania.

Jacques zauważył, że maska pozorów znikła z urodziwego oblicza kobiety. Jej miejsce zajął smutek, tak przemożny, że ścisnęło to nawet jego serce.

- Jak bardzo?

Przymknęła oczy i pokręciła głową. Po chwili spojrzała w niebo, nie zważając na spadające z niego krople. Gdzieś nad chmurami księżyc świecił w pełni, a biedny Cayo leżał w głębi lasu, skrępowany. To był jedyny sposób, aby zapanować nad chłopakiem.

Po chwili wróciła spojrzeniem do Jacquesa, który czekał na odpowiedź, zaciskając z niecierpliwości pięści. Zależało mu na nim, zawsze lubił dzieci. I w tym była jej nadzieja.

- Następnej pełni nie przeżyje… albo oszaleje – odpowiedziała w końcu.

- Pełni? – Jacques poczuł, jak napięcie z niego ulatuje, a obezwładniający żal tłumi niedawne podniecenie.

- Isabel, coś ty zrobiła… - wyszeptał.

- Nie miałam wyjścia. – W jej głosie słychać było udrękę. – Zapadł na ospę.

Zacisnęła zęby i odwróciła twarz w noc, przywołując wspomnienia tamtego – jakże tragicznego w skutkach – okresu. Na samą myśl łzy zaczęły ściskać jej gardło. To było bardzo trudne, ale musiała być szczera wobec Jacquesa. Tylko w ten sposób mogła uzyskać jego pomoc.

Otarła spływające po policzku łzy, po czym kontynuowała.

- Jego stan bardzo szybko się pogarszał, a lekarze nie dawali mu żadnej nadziei. – Odważyła się spojrzeć na stojącego przed nią mężczyznę. – Tylko on mi został na świecie, nie mogłam go stracić. Rozumiesz to, prawda? – Przygryzła wargę, czekając na jego odpowiedź.

Gdy skinął głową, odetchnęła z ulgą.

- Byłam pewna, że się uda. Wilczy dar ma moc uzdrawiania…

- Isabel, ty nie jesteś Alfą – przerwał jej Jacques.

- Jestem, sama o sobie decyduję. – Z emocji zaczęła krążyć w miejscu.

- Jesteś banitką. Jak mogłaś pomyśleć, że to się uda?

- Udało się! – niemal krzyknęła, chcąc udowodnić swoją rację. – Cayo wyzdrowiał. Przed upływem tygodnia nie było śladu po chorobie. Lekarze uznali to za cud – parsknęła. – Dopiero gdy nadeszła pierwsza pełnia… - głos jej się załamał. – To było straszne. Dostał delirium, musiałam go związać.

Spojrzała na Jacquesa, oczekując… sama nie wiedziała, czego. Na jego twarzy malowała się irytacja pomieszana ze smutkiem. Nic nie powiedział. Wwiercał się w nią tym swoim spojrzeniem, sprawiając, że poczuła się jak mała dziewczynka. Zamknęła oczy, uciekając przed jego wzrokiem.

- Z każdą pełnią było coraz gorzej – kontynuowała. – Myślałam, że to minie, kiedy przejdzie transformację. Byłam pewna, że w ten sposób jego organizm walczy z przemianą. Lecz gdy w końcu do niej doszło… - urwała.

- Co się stało? – zapytał Jacques, podchodząc bliżej. Był na nią zły. Miał do tego prawo, patrząc z perspektywy tego, co się wydarzyło w Kordobie. Z resztą, to, co zrobiła teraz też wzmogło jego irytację. Jak mogła być tak głupia? Zawsze była porywcza i lekkomyślna, ale tym razem… Zrobiła coś, czego nie da się naprawić, odwrócić. Nie wykpi się niewinną minką czy innymi kobiecymi sztuczkami. Tu chodzi przecież o Cayo.

Jednak nie potrafił stać obojętnie i patrzeć, jak jej serce pęka z bólu.

Złapał ją za ramiona.

- Isabel, powiedz mi.

- Ona… nie była pełna. – Zamknęła oczy i potrząsnęła głową. – To było straszne, Jacques. Pierwsza przemiana zawsze boli, ale to, co się z nim działo… - Łzy strugami spływały po jej brudnych policzkach, łącząc się z kroplami deszczu. Nie mogła mówić.

- To trwało całą noc – dodała po chwili.

Jacques przytulił ją do siebie. Oboje byli cali mokrzy, lecz nie zważali na to. Tak bardzo potrzebowała pocieszenia, oparcia. A on tu był. Tak jak zawsze, silny, zdrowy. Nieśmiertelny. Pozwoliła sobie na chwilę słabości, wiedząc, że on nie pozwoli jej się rozsypać, i załkała, wtulona w jego pierś.

- Czego ode mnie oczekujesz, Isabel? – zapytał, gdy się uspokoiła.

Odsunęła się od niego, zdziwiona obojętnością w jego głosie. Zawsze chłodno myślał, panował nad sytuacją, nawet kiedy byli… A przecież jej rozpacz miała go wzruszyć. Musiał wiedzieć, że jej udręka jest prawdziwa, nie umiałaby tak grać.

Wyprostowała się i otarła policzki.

- Możesz mu pomóc – powiedziała wprost.

- Ja? W jaki sposób?

- Jesteś inny, twoja krew jest inna…

- Nie kończ – przerwał jej.

- Ale, Jacques, to jest oczywiste rozwiązanie.

- Zamilcz. – Nie chciał nawet myśleć, że coś takiego przyszło jej do głowy. To było szalone.

- Nie mogę, nie mam innego wyjścia. – Głos Isabel był spokojny, ona już dawno podjęła decyzję. Teraz musi do tego samego nakłonić jego.

- Jeśli myślisz, że na to pozwolę, to jesteś bardziej szalona niż myślałem. – Jacques nerwowo przeczesał mokre włosy. Nie mógł uwierzyć, że w ogóle rozmawiają na ten temat.

- Być może jestem. – Zaczęła zbliżać się do niego, ale powstrzymał ją, wyciągając przed siebie rękę. – Zgódź się, Jacques, przecież niczym nie ryzykujesz. To tylko ugryzienie, uleczysz się w ciągu kilku dni, a uratujesz mu tym życie.

- Czy ty siebie słyszysz? Skąd właściwie pewność, że to mu pomoże, że moja krew… - Pokręcił z niedowierzaniem głową.

- Wiem, nie prosiłabym cię o to, gdybym nie miała pewności. – Wcale jej nie miała, ale nić innego nie mogła wymyślić. On był jej ostatnią deską ratunku.

- Nie – odpowiedział ostro.

- Jacques, błagam cię, przecież to mój brat. – Chciała podejść do niego, lecz odsunął się.

- Nie. Przykro mi z powodu Cayo, ale to, o czym mówisz, jest szalone, chore. A poza tym mu nie pomoże.

- Pomoże. Wiem o tym, Jacques.

- Nie. Odejdź, Isabel. Odejdź i już nigdy się do mnie nie zbliżaj. – Patrzył w jej oczy, w których ból zaczął ustępować miejsca złości, aż w końcu nienawiść błysnęła żółtym światłem w jej bursztynowych tęczówkach.

- Jacques, nie rób tego – bez mała warknęła.

- Odejdź, Isabel – powtórzył. – Wyjedź i nigdy tu nie wracaj. Nie chcę Cię więcej widzieć.

Odwrócił się i zaczął oddalać. Jego cień widniejący na tle światła latarni malał z każdą chwilą. Isobel zacisnęła pięści, wysuwające się pazury kaleczyły jej dłonie. Ale musiała się jakoś opanować, kontrolować, aby nie unicestwić jedynej szansy na uratowanie brata.

- Pożałujesz tego, Jacques! – zawołała, patrząc na niego, aż zupełnie znikł jej z oczu.