Wypij mnie...

W oczekiwaniu na kolejny rozdział Zasłony, postanowiłam wstawić króciutki tekst ćwiczeniowy z serii skojarzenia. Osoby odwiedzające Kajjkę, z pewnością rozpoznają fotkę, do której "kojarzyłyśmy" ;).

Tych, którzy czekają na kolejne spotkanie z Jackiem i Mary - Rozdział 10 pojawi się na początku przyszłego tygodnia.

Miłej lektury :). Mam nadzieję...

***

Ostatnie trzaśnięcie drzwiami i w mieszkaniu zapanowała błoga cisza. Miała dosyć tego zamieszania, szumu, zupełnie obcych twarzy, wyrażających żal i współczucie. Myślała, że jak przetrwa uroczystości pogrzebowe, to dalej pójdzie z górki. Myliła się. Okazało się, że Barbara miała sporo całkiem bliskich znajomych na uczelni, a także towarzyszy swoich ukochanych wypraw archeologicznych, którzy postanowili „wpaść na chwilkę”, aby powspominać zmarłą koleżankę.

Od powrotu z ostatnich wykopalisk minęły niecałe dwa tygodnie. Tym razem z Bethar w Palestynie. Gdy rozmawiały ostatni raz, Barbara była bardzo podekscytowana. Mówiła, że w końcu trafiła na coś dużego, co podważy podstawy znanej wszystkim religii. Wanda cały czas miała przed oczami zarumienioną twarz siostry, na której malowała się niemal euforyczna radość.

To było tydzień temu...

A dziś składali jej ciało w zimnym, ciemnym grobie. Mimo typowo letniej, czerwcowej pogody Wanda nie mogła pozbyć się wrażenia przenikającego ją chłodu. Nawet teraz, gdy z zamkniętymi oczami stała oparta plecami o drzwi, wstrząsnął nią nieprzyjemny dreszcz.

Wzięła głęboki oddech, przetarła zmęczone oczy i wróciła do salonu. Pozbierawszy pozostawione gdzie popadło talerzyki i szklanki, zaniosła je do niewielkiej kuchni. Źle się tu czuła, pomieszczenia wydawały się jej obce. Fakt, rzadko odwiedzała siostrę. Przyczyniły się do tego częste wyjazdy Barbary, jak i przyzwyczajenie jadania na mieście. Regularna nieobecność sprawiła, że mieszkanie nie wydawało się do końca zamieszkane. Były tylko we dwie, rodzice zmarli trzy lata temu. Święta czy inne większe uroczystości, spędzały u wujostwa, albo u Wandy.

Po skończonym zmywaniu stanęła w progu salonu i oparła się o futrynę. Rozejrzała się po pokoju, rozmyślając, co teraz będzie, aż jej wzrok padł na stojące na komodzie pod oknem, zdjęcie. Podeszła i wzięła je do ręki. Przedstawiało Barbarę w eleganckiej wieczorowej sukni, trzymającą niewielką statuetkę z brązu. Była to nagroda Uniwersyteckiego Towarzystwa Historycznego, którą dostała w zeszłym roku. Uśmiechnięta i dumna ze swoich osiągnięć, taka właśnie była. Zawsze zadowolona, pomijając krótki okres po śmierci rodziców.

- Dlaczego więc to zrobiłaś? - wyszeptała Wanda, patrząc na fotografię.

Przełknęła łzy i odstawiła ramkę na miejsce.

To wszystko nie miało sensu. Była zdrową, młodą kobietą, która osiągnęła w życiu sukces. Spełniała swoje marzenia. Dlaczego więc…?

Właśnie ta myśl nie dawała Wandzie spokoju. To z tego powodu przepłakiwała noce. Niewiedza była gorsza niż ból i żal, niż utrata najbliższej osoby. Do tej pory nie potrafiła zrozumieć, co tak bardzo pociągało Barbarę w odkrywaniu tajemnic i zagadek przeszłości. Lecz teraz sama odczuwała podobną potrzebę. Musiała się dowiedzieć, dlaczego jej siostra odeszła.

Pociągnęła nosem i otarła spływające po policzkach łzy.

- Weź się w garść – powiedziała do siebie. Musiała ochłonąć, odeprzeć emocje i myśleć trzeźwo. Tylko w ten sposób mogła poznać prawdę.

Poszła do sypialni Barbary. Poszukiwania rozpoczęła od niewielkiej szafki nocnej. Gdy nie znalazła tam niczego interesującego, zajęła się komodą. Niestety tam również nie było ani jednej rzeczy, która wydawałaby się podejrzana. Pozostała jej garderoba i szukanie pod materacem. Usiadła na łóżku i spojrzała na brązowe suwane drzwi. Źle się czuła, szperając w osobistych rzeczach siostry. Miała wrażenie, jakby łamała jakiś odwieczny porządek, przekraczała granice zaufania i wierności. Jednak nie miała wyboru. Z ciężkim sercem podeszła do szafy i rozsunęła drzwi.

Jedną z zalet stałych wyjazdów Barbary było to, iż nie miała kiedy zrobić w domu bałaganu. Garderoba w środku wyglądała jak przykładowa fotka z katalogu KOMANDORA. Wszystkie ubrania były równiutko pokładane na półkach, bądź wisiały na wieszakach. Na samym dole stały pudełka z butami, a na najwyższej półce podpisane kartony. To od nich zaczęła. W pierwszym, oznaczonym karteczką „studia”, były pamiątki z czasów studenckich: zdjęcia, albumy, indeksy i przeróżne papiery dotyczące kolejnych lat nauki. W drugim pudle, podpisanym „wyjazdy”, znajdowały się różnorakie bibeloty z miejsc, jakie odwiedziła, a które nie przedstawiały wartości historycznej. Była tam także mała drewniana szkatułka na biżuterię, opatrzona kartką z napisem: Bethar.

Wanda wyjęła ją ostrożnie i usiadła na podłodze przed garderobą. Powoli uchyliła wieczko i ujrzała aksamitny, bordowy woreczek, przewiązany lnianym sznurkiem.

Czyżby Barbara przywiozła stamtąd jakieś klejnoty? Przeszło jej przez myśl. Nie, to niemożliwe. Nigdy nie zatrzymałaby dla siebie czegoś tak cennego. Wanda wzięła zawiniątko do ręki i rozwiązała supeł. W środku był niewielki, prostokątny flakon z zielonego matowego szkła, zamknięty naturalnym korkiem. Do korka przywiązana była mała etykieta, pokryta nieznanym jej pismem. Barbara z pewnością wiedziała, co tam jest napisane, pomyślała Wanda. Przechyliła naczynie i zauważyła, że w środku jest jakiś płyn. Zrobiła to ponownie, próbując rozpoznać kolor wypełniającej je cieczy. Niestety, nie udało się. Początkowa niewielka ciekawość przerodziła się w przemożną potrzebę. Musiała dowiedzieć się, co było w środku. Chwyciła korek i ostrożnie wyciągnęła go z szyjki flakonu.

Spodziewała się... sama nie wiedziała czego. Dżina z butelki? W każdym bądź razie nic się nie wydarzyło. Podsunęła flakon pod nos, lecz nie była w stanie wyczuć żadnego zapachu. Pomyślała, że może jej się przywidziało, że ciecz w naczyniu była tylko refleksem światła na szklanej powierzchni. Zajrzała do środka, płyn tam z całą pewnością był.

W prawej ręce wciąż trzymała korek z przyczepioną do niego kartką. Wpatrywała się w zapisane na niej znaki, próbując znaleźć w tym dziwnym alfabecie choć jeden znajomy symbol. Im dłużej się wpatrywała, tym większy ogarniał ją spokój. Troski, pytania zaczęły odpływać w dal, otaczała ją całkowita cisza. Nie słyszała nawet swojego oddechu, ani bicia serca.

Spojrzała ponownie na flakon i bezwiednie uniosła go do ust...