Zwiastun Zasłony

Postanowiłam się odrobinę pobawić i wiedziona impulsem skleciłam taki króciutki zwiastun. Mi się podoba ( no, baa.. inaczej bym nie wstawiła ;) ), mam nadzieję, że innym również :)

Zasłona Czasu - Prolog

Paryż, 14 lipca 1789

Mężczyzna przechadzał się po pokoju w tę i z powrotem, od ściany do ściany. Jego zniecierpliwienie było widoczne w każdym geście, kroku. Wiedział, że jeśli za chwilę nie wyjdzie, to spóźni się na umówione spotkanie, tylko że nie mógł wyjść, a raczej – nie chciał. Nikt o zdrowych zmysłach nie opuściłby teraz bezpiecznego schronienia, jakie zapewniały mury własnego domu. Chyba że był jednym z tysięcy ludzi opanowanych przez rewolucyjną gorączkę.

     Podszedł do ogromnego dwuskrzydłowego okna. Z piętra kamienicy miał doskonały widok na wszystko, co się rozgrywało na ulicach miasta. Morze ludzi wypływało z każdego zaułka, przecznicy, tak gęste, że nie można było dojrzeć nawet skrawka bruku, którym była pokryta ziemia.

     Szli z okrzykiem na ustach, ich głosy niosły się echem daleko i zlewały w jeden niezrozumiały dla uszu bełkot. Uważał ich za szaleńców, samobójców, ale wiedział, że lepiej oni niż… Cóż, ktoś musiał to zrobić. On sam był zbyt wygodny i leniwy, żeby się bezpośrednio angażować. Doskonale wiedział, co się działo we Francji i dlaczego. Niejednokrotnie widywał ulotki z hasłami zachęcającymi do buntu przeciwko systemowi. W całym kraju chyba nie było jednostki, która nie trzymałaby w ręce jednej z wielu broszur. „Czym jest stan trzeci? Wszystkim. Czym był dotąd? Niczym. Czego żąda? Być czymś.” Te słowa prawie krzyczały z kart rozrzucanych po całym mieście. Ludziom wiodło się źle, bardzo źle. Ubóstwo biedoty osiągnęło swoiste apogeum, doprowadzając dziewięćdziesiąt procent społeczeństwa do ostateczności.

     Lecz on nie miał powodu do zmartwień, tak jak ci nieszczęśnicy na dole. Nie było to jego zasługą i mimo iż zdawał sobie z tego sprawę, nie miał poczucia winy, nie czuł zakłopotania. Odkąd pamiętał, wszystko dostawał podane „na srebrnej tacy”. Jego ojciec zapewnił rodzinie byt znacznie wyższy od przeciętnego i to nie zważając na sytuację jaka ogarnęła kraj.

     Geoffrin Sedaine nie poświęcał rodzinie zbyt wiele czasu, zaniedbując tym samym wychowanie jedynego syna. Jednakże we własnym mniemaniu spełniał swój obowiązek, zabezpieczając bliskim dostatnie życie. Od najmłodszych lat miał smykałkę do handlu i postanowił, że w tym kierunku potoczy się jego życie. Często wyjeżdżał na całe tygodnie poszukując oryginalnych towarów i najkorzystniejszych ofert.

     W ten sposób Jacques, odkąd pamiętał, był skazany na ślepą miłość matki, która całe uczucie jakie miała w sercu przelewała na syna i rozpieszczała go niemiłosiernie. Nic więc dziwnego, że wyrósł na młodego człowieka, który uważał, że wszystko mu się od życia należy. Nigdy nie karany przez rodzicielkę, która swą pobłażliwością chciała zastąpić nieobecność ojca, pozwalał sobie na wiele. Tak było do momentu, kiedy pięć lat temu Madame Sedaine zmarła na atak serca. Mimo iż rozpieszczony, Jacques nie był złym człowiekiem. Wyniósł z domu dobre wychowanie, grzeczny, kulturalny, jako dziecko nigdy nie znęcał się nad zwierzętami, nie szydził ze słabszych czy biedniejszych, nie dokuczał służbie. Jednakże odkąd zrozumiał na czym polegają relacje damsko-męskie, nie żałował sobie przyjemności, jaką dawało obcowanie z przedstawicielkami płci pięknej.